| | | | | | |
|
چو صبح از پرده راه عاشقان کرد |
|
برو نزد شعلهی گرم و دم سرد |
|
|
دگر ره باز شیرین مجلس آراست |
|
حریفان راست گشتند از چپ و راست |
|
|
دو بی دل باز در زاری درامد |
|
جگرها در جگر خواری درامد |
|
|
ز نوش ساقیان و نغمهی ساز |
|
می از دلهای صافی گشته غماز |
|
|
ز آهی کز دو غم پرورده میخاست |
|
حیا را اندک اندک پرده میخاست |
|
|
نخست از دیده خسرو خون تراوید |
|
بس آزار جگر بیرون تراوید |
|
|
به شیرین گفت کای چشم مرا نور |
|
مشو زینگونه نیز از مردمی دور |
|
|
نه مهمان شکم گشتم به کویت |
|
که جان از دیده شد مهمان رویت |
|
|
چو خواندی تشنهی را بر چشمهساری |
|
به تر کردن لبی بگذار باری |
|
|
شکر پاسخ شد از پاسخ شکر ریز |
|
که شیرین باد از من عیش پرویز |
|
|
همه آتش بسوی خود مکن ساز |
|
که داری در یکی سودا دو انباز |
|
|
وگر تو ناصبوری کز تو دورم |
|
چه پنداری که بینی من صبورم |
|
|
چرا خوش نایدم با چون تو یاری |
|
گرفتن کامی از بوس و کناری |
|
|
ولی ناموس و ننگ پادشاهی |
|
فتد ز آسیب فسق اندر تباهی |
|
|
بیامیزد میان خاصه و عام |
|
به هم نام حرام و حرمت نام |
|
|
اگر بر تو کسی دیگر گزینم |
|
به از تو کیست گو را برگزینم |
|
|
مه نو گرد گر جا دیدی امید |
|
نگشتی کفچه دستش پیش خورشید |
|
|
کنون سوگند فردی میکنم یاد |
|
که گیتی جفت جفت افگند بنیاد |
|
|
که تار روزیکه خواهم در زمین جفت |
|
به جز خسرو نخواهم در جهان خفت |
|
|
وگر جان مرا غارت کند نقد |
|
ز من نگشایدش یک عقده بی عقد |
|
|
به آسان هم به عقد اندر نیایم |
|
دلش را تا فراوان ناز مایم |
|
|
چو شه دید آن چنان سوگند، عهدی |
|
دگر در دل ننمود جهدی |
|
|
به زلف و عارضش قانع شد از دور |
|
به بوئی دل نهاد از مشک و کافور |
|