اینکه بنده خود مورد بحث نشوم و ایشان نگویند که من در گذشتن امور عجله نمودم، اگر بنده بدانم از توقف من بقدر ذره‌ای در مراتب دوستی دولتین علیتین خواهد افزود مضایقه از اینکه یکسال تمام بمانم ندارم تا به سه روز چه رسد، تا هر وقت برای ایشان مقدور است جواب نوشتجات را بدهند. بنده عزیمت خودرا نظر فرمایش ایشان موقوف داشته منتظر خواهم بود و برای ملاقات ثانی نیز هر روز که مین فرمایند بنده حاضر هستم.
روز یازدهم ماه مزبور نوشته مفصلی از جناب ایشان رسید و روز ملاقات را در وقت ظهر روز دوازدهم معین کرده بودند.
در جواب نوشتجات بجواب رقعهٔ ثانی مطلقاً اعتنا و اشاره نکرده جواب رقعهٔ اول اگر چه تفصیل بیحاصل داشت ولیکن هیچیک مطابق سئوال نبود. همان فقراتی که در ملاقات روز اول بتقریر بیان ساخت تحریراً تکرار نموده بودند، تفاوتی که داشت این بود که چند فقره بر مطالب دولت انگریز افزوده بودند.
روز دوازدهم، همان وقت مقرر بخدمت ایشان رفتم که شاید در گفتگو و محاوره قراری بشود، باز مطلقاً کارسازی نشد و بجز فقرات روز اول چیزی تقریر نکردند بلکه پاره‌ای تکالیف شافه نمودند که روز اول بیان و اظهار نساخته بودند. لهذا بعد از اتمام حجت مأیوس و خداحافظی گفته مراجعت نمودم و پاره‌ای فقرات دیگر که در ملاقات اول و ثانی از راه شکایت نسبت بامنای دولت علیه ایران گفته و بده ایشانرا بر وفق حساب مجاب نموده مردم دین تفصیل است:
از جملهٔ مطالب لرد پالمرستون یکی این بود که وزرای دولت علیه ایران از دولت روسیه مواجب و مقرری دارند و امورات را کلا بخواهش آندولت میگذرانند. جواب گفتم که قرار مملکتداری و سلطنت دولت علیه ایران مثل دولت انگریز بمصلحت وزراء و جمهور نیست بلکه جمع اوامر و نواهی بحکم و فرمان اعلیحضرت شاهنشاهی روحنافداه منحصر بوده از وزراء و امناء احدی را یارای آن نخواهد شد که تواند دخل و تصرف نماید و دیگر پیشکار بزرگ که در دولت علیه که عمدهٔ احکام بتوسط ایشان جاری میشود جناب جلالت نصاب فخرالاسلام قبلةالانام حاجی میرزا
