چهارده هواپیماها از زمین بلند شدند. برخلاف صبح هوا در مابقی قسمت راه بسیار بد بود و دید تقریبا در بعضی نقاط به یک کیلومتر هم نمیرسید. تگرگ مخلوط با باران چندین‌بار اطراف هواپیماها را پوشاند. خلبانان چون دید کافی نداشتند از ترس برخورد با رشته کوههای مرتفع بختیاری تا سیزده هزار پا اوج گرفته بودند. نقطهایکه قبل از شیراز بایستی خلبانان خود را به آن‌جا برسانند، نقطهٔ تقاطع دو جاده مجاور دریاچهٔ مهارلو بود. خلبانان در این ضلع با وجود بدی هوا توانستند بهتر از صبح در سر موعد معین خود را به مقصد برسانند، بجز یک هواپیمای هاروارد که بعلت باز شدن چرخها و کار نکردن یکی از شمعها مدت چهار دقیقه تاخیر داشت لیکن این بار همه هواپیماها سالم در فرودگاه فرود آمدند.
عده زیادی از بانوان و آقایان، افسران، فرمانده لشگر و استاندار شیراز در فرودگاه به خلبانان و سایر شرکت‌کنندگان در مسابقه خوش‌آمد گفتند و پس از چند دقیقه استراحت در سالن باشگاه فرودگاه و صرف بستنی و چای مسابقه زیبائی هواپیماها شروع شد.
عده‌ای از بانوان خوش‌سلیقه برای این کار انتخاب شده بودند. این بانوان البته باتفاق استاندار از جلوی هر هواپیمایی که میگذشتند از نظر تمیزی و رنگ، نمره‌ای به هواپیما میدادند. منظره در این موقع بسیار تماشائی بود. خلبانان سعی میکردند بیش از هواپیما بخود بپردازند. خیکی سرش را شانه میزد، دیگری کراواتش را صاف میکرد، سومی کفش پای خود را تمیز میکرد. خلاصه فعالیت عجیبی برای بدست آوردن امتیاز زیادتری در جریان بود. ولی مثل آنکه زحمت بعضی‌ها بیهود بود و بهدر رفت زیرا منظور زیبائی هواپیما بود و بس.
پس از پایان نمره‌گذاری و تعیین نفرات اول و دوم و سوم همه بسوی شهر رهسپار شدند. عده‌ای در میهمانهانه سعدی و برخی در دانشکده افسری پزشکی جای گرفتند. شام در باشگاه افسران در محیط بسیار گرمی صرف شد و فردای آن روز برای تماشای تخت جمشید و نقاط تماشائی شیراز همگی از شهر خارج شدند. شام شب شنبه در باغ ارم که یکی از یباترین باغات شیراز است صرف گردید و روز شنبه صبح برای بار دیگر مسابقه شروع شد. در این روز طبق برنامه قبلی می‌بایستی از شیراز به اصفهان و اصفهان به رامسر رهسپار شوند ولی پس از آنکه هواپیماها در فرودگاه اصفهان فرود آمدند بعلت بدی هوا قرار شد آنروز عصر فقط به تهران عزیمت کنند. در اینجا نیز نیامدن یکی از هواپیماهای شرکت‌کننده باعث نگرانی شرکت‌کنندگان گشت بطوریکه برای پیدا نمودن او فورا یک هواپیمای دو موتوره انسن به پرواز در آمد. متاسفانه بعلت بدی هوا و دید کم انسن بدون گرفتن نتیجه بازگشت و بر اضطراب همه بیافزود.
مقارن ساعت یک بود که خبر نشستن هواپیمای مذکور در خمین بگوش همه رسید و صورتهای چین خورده با تبسم و خوشحالی از هم گشوده شد. هوا رفته رفته بدتر میشد و اخبار بدی راجع به وضعیت جوی بگوش میرسید - کوههای کرکس را ابرهای تیره رنگی پوشانیده بود - باد رفته رفته رو بشدت گذاشت بطوریکه بعضی‌ها از حرکت بسوی تهران منصرف شده بودند ولی چون می‌بایستی بهر نحو که شده است تا فردای آنروز نتیجه مسابقه معین شود، با توافق نظر داوران قرار شد هواپیماها با ترتیب داده شدهٔ قبلی بسوی تهران حرکت کنند.
ارتفاع ابر تا هفت هزار پا میرسید و تکانهای شدیدی که در روی ارتفاعات کرکس بهواپیماها وارد می‌آمد، شدت باد و تکان حاصله از ابرهای مختلف را بخوبی نشان میداد. بعد از گذشتن از کرکس تگرگ و باران شدیدی شروع شد. برقهای خیره کننده‌ای گاهگاه چنان جلو و اطراف را روشن میکرد که مطمئنا بعضی از خلبانان بی‌اختیار برخود می‌لرزیدند. پیدا کردن نقاط نشانه بسیار سخت بود و امید رسیدن سر ساعت معین رفته رفته از بین می‌رفت. این قسمت برای آنهائیکه شانس اول، دوم و سوم شدن را دارا بودند بیشتر نگرانی حاصل میکرد. مبارزه شدیدتری بین شرکت‌کنندگان شروع شده بود. نقطهایکه می‌بایستی از آن‌جا به‌خط مستقیم بسوی برج کنترل مهرآباد روانه شوند نقطه‌ای بود در مشرق جاده تهران و قم، تقریبا پنج میل در جنوب کهریزک، پیدا کردن این نقطه نشانه در آن هوای طوفانی و تیره بسیار مشکل بنظر میرسید. هواپیماهائیکه در سر ساعت پانزده بروی تهران رسیدند اغلب از شدت طوفان قادر بدیدن فرودگاه نشدند. هیئت داوران را اضطراب فراوانی گرفته بود و از نشستن هواپیماها در آن طوفان مضطرب بنظر میرسیدند. بعد از فرود آمدن هواپیماهای هاریکن و هاروارد در آن طوفان در فرودگاه رفته‌رفته هوا رو به بهود نهاد و از اضطراب داوران اندک اندک کاسته شد. هواپیماها با تاخیر کم و یا بیش وارد فرودگاه شدند و سالم فرود آمدند.
تا اینجا هنوز تمرات اول و دوم و سوم و چهارم جای خود را نگاهداشته بودند و فقط اندکی بدشانسی کافی بود که این جاها تغییر کند و این قضیه بستگی بعمل فردا داشت که می‌بایستی در مسیر سه گوشه تهران - قم - ساوه - تهران با شرایط مسابقه اصلی طی شود. روز یکشنبه صبح ساعت هفت طبق قرار قبلی هواپیماها در هوای بسیار خوب بلند شدند. امید موفقیت و نگاهداری جاهای قبلی برای همه بیک میزان بود لینکن در اینجا بود که بار دیگر قلوب کلیه شرکت‌کنندگان و بلکه تمام ایرانیان به لرزه درآمد. درست در انتهای ۲ دقیقه مسیر ۲ هواپیمای هاریکن یکی بعد از دیگری سقوط کردند. در لحظات اول همه بتصور آنکه هر دو خلبان از بین رفته‌اند بحالت غریبی دچار شده بودند. از قیافه همه یاس و اضرطراب بخوبی مشاهده میشد. خلبان هواپیمای اول شادروان سروان افتخاری بعلت کم
