این برگ همسنجی شدهاست.
۵۹
در تاب توبه چند توان سوخت همچو عود | می ده که عمر در سر سودای خام رفت | |||||
دیگر مکن نصیحت حافظ که ره نیافت | ||||||
گمگشتهٔ که بادهٔ نابش بکام رفت |
۸۵ | شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت | روی مه پیکر او سیر ندیدیم و برفت | ۹۵ | |||
گوئی از صحبت ما نیک بتنگ آمده بود | بار بر بست و بگردش نرسیدیم و برفت | |||||
بس که ما فاتحه و حرز یمانی خواندیم | وز پیش سورهٔ اخلاص دمیدیم و برفت | |||||
عشوه دادند که بر ما گذری خواهی کرد | دیدی آخر که چنین عشوه خریدیم و برفت | |||||
شد چمان در چمن حسن و لطافت لیکن | در گلستان وصالش نچمیدیم و برفت | |||||
همچو حافظ همه شب ناله و زاری کردیم | ||||||
کای دریغا بوداعش نرسیدیم و برفت |
۸۶ | ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت | کار چراغ خلوتیان باز درگرفت | ۶۸ | |||
آن شمع سرگرفته دگر چهره برفروخت | وین پیر سالخورده جوانی ز سر گرفت | |||||
آن عشوه داد عشق که مفتی ز ره برفت | وان لطف کرد دوست که دشمن حذر گرفت | |||||
زنهار از آن عبارت شیرین دلفریب | گوئی که پستهٔ تو سخن در شکر گرفت |