این برگ همسنجی شدهاست.
۹۶
مژدگانی بده ای دل که دگر مطرب عشق | راه مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد | |||||
نه بهفت آب که رنگش بصد آتش نرود | آنچه با خرقهٔ زاهد می انگوری کرد | |||||
غنچهٔ گلبن وصلم ز نسیمش بشکفت | مرغ خوشخوان طرب از برگ گل سوری کرد | |||||
حافظ افتادگی از دست مده زانکه حسود | ||||||
عرض و مال و دل و دین در سر مغروری کرد |
۱۴۲ | سالها دل طلب جام جم از ما میکرد | وانچه خود داشت ز بیگانه تمنّا میکرد | ۱۰۲ | |||
گوهری کز صدف کون و مکان بیرونست | طلب از گمشدگان لب دریا میکرد | |||||
مشکل خویش بر پیر مغان بردم دوش | کو بتأیید نظر حلّ معمّا میکرد | |||||
دیدمش خرّم و خندان قدح باده بدست | واندران آینه صد گونه تماشا میکرد[۱] | |||||
گفتم این جام جهان بین بتو کی داد حکیم | گفت آنروز که این گنبد مینا میکرد | |||||
بیدلی در همه احوال خدا با او بود | او نمیدیدش و از دور خدا را میکرد | |||||
این همه شعبدهٔ خویش[۲] که میکرد اینجا | سامری پیش عصا و ید بیضا میکرد |