این برگ همسنجی شدهاست.
۲۳۹
آنچه در مدّت هجر تو کشیدم هیهات | در یکی نامه محالست که تحریر کنم | |||||
با سر زلف تو مجموع پریشانی خود | کو مجالی که سراسر همه تقریر کنم | |||||
آنزمان کآرزوی دیدن جانم باشد | در نظر نقش رخ خوب تو تصویر کنم | |||||
گر بدانم که وصال تو بدین دست دهد | دین و دل را همه دربازم و توفیر کنم | |||||
دور شو از برم ای واعظ و بیهوده مگوی | من نه آنم که دگر گوش بتزویر کنم | |||||
نیست امّید صلاحی ز فساد حافظ | ||||||
چونکه تقدیر چنین است چه تدبیر کنم |
۳۴۸ | دیده دریا کنم و صبر بصحرا فکنم | واندرین کار دل خویش بدریا فکنم | ۳۲۰ | |||
از دل تنگ گنهکار برآرم آهی | کآتش اندر گنه آدم و حوّا فکنم | |||||
مایهٔ خوشدلی آنجاست که دلدار آنجاست | میکنم جهد که خود را مگر آنجا فکنم | |||||
بگشا بند قبا ای مه خورشیدکلاه | تا چو زلفت سرِ سودازده در پا فکنم | |||||
خوردهام تیر فلک باده بده تا سرمست | عقده در بند کمر ترکش جوزا فکنم | |||||
جرعهٔ جام برین تخت روان افشانم | غلغل چنگ درین گنبد مینا فکنم | |||||
حافظا تکیه بر ایّام چو سهوست و خطا | من چرا عشرت امروز بفردا فکنم |