یا کسر عین تلفظ میکرده‌اند. عوفی از یکی از شعرای متأخر مصراع ذیل را نقل میکند و میگوید که شعرای عصر آخر او را مقتدای خود دانسته و شعر او را بجودت صفت کرده چنانکه شاه بوعلی رجائی گوید: من خود ترا بشعر گرفتم عمارهٔ.
بقرینه این مصراع و عبارت عوفی که گوید: «عمارة که در عمارت بناء ثناء مهندسی استاد بود» شاید بتوان یقین کرد که نام این شاعر عماره بکسر عین و تخفیف میم بوده است.
این کلمه در میان عرب در اعلام رجال یا بکسر عین استعمال میشده یا بضم آن و در هر دو صورت میم آن مشدد نبوده و عماره با میم مشدد یا از اعلام جغرافیائی است یا از اسامی مؤنث[۱] و در این صورت اخیر گویا کلمهٔ مزبور مؤنث عمار باشد. بهرحال اگرچه قیاساً استعمال عماره بر وزن علامه (با میم مشدد بعنوان صیغهٔ مبالغه) صحیح است ولی چون استعمال آن باین هیئت در اعلام رجال عربی شایع نبوده تا وقتی که شاهد قطعی بدست نیاید نگارنده در اسم شاعر موضوع این مقاله عمارهٔ با میم مخفف و عین مکسور را بر سایر شقوق آن ترجیح میدهد.
۲-زمان این شاعر
عوفی این شاعر را در عداد شعرای عهد سامانی می‌آورد و چون از او در مدح سلطان یمین‌الدوله محمود غزنوی (۳۸۷-۴۳۱) نیز مدیحه‌ای ذکر میکند معلوم میشود که عماره اساساً از شعرای عهد سامانی بوده ولی بعد از برچیده شدن اساس حکمرانی این سلسله و طلوع کوکب و غزنویان مثل کسائی بمدح سلطان محمود نیز که بدادن صلات گزاف بشعرا شهرت داشته پرداخته است.
- ↑ تاج العروس ج ۳ ص ۴۲۳ مادهٔ ع م ر
