برگه:Archive of Šarq magazine.pdf/۱۱۲

۱۶

راز طبیعت

---

راز طبیعت

	دو در تیرگی عزلت جان فرسائی،			گشت روشن دلم از صحبت روشن رائی:
	هر چه پرسیدم از آن دوست مرا داد جواب،			چه به از لذت هم صحبتی دانائی؟
	آسمان بود بد آن‌گونه که از سیم سپید			میخ‌ها کوفته باشد بسیه دیبائی:
	یا یکی خیمهٔ صد وصله که از طول زمان			پاره جائی شده و سوخته باشد جائی.
	گفتم:از راز طبیعت خبرت هست بگو،			منتهائی بودش یا بودش مبدائی؟
	گفت:از اندازهٔ ذرات محیطش چه خبر؟			حیوانی که بجنبد بتک دریائی؟
	گفتم:آن مهر منور چه بود؟ گفت: بود			در بر دهر دل سوختهٔ شیدائی،
	گفتم: این گوی مدور که زمین خوانی چیست؟			گفت: سنگی است کهن خورده بر اوتیپائی![۱]
	گفتم:این انجم رخشنده چه باشد بسپهر؟			گفت: بر ریش طبیعت تف سر بالائی!

---

1. گویندهٔ محترم این مضمون را بدو شکل ساخته است که آن دیگر را بجای نسخ بدل نیز ثبت کردیم:

   	گفتم: این گوی مدور چه بود: گفت بود			پاره سنگی که زدندش باهانت پاتی