حکیم علی بن قولوع سیستانی متخلص بفرخی از شعرای سبعه معاصر حکیم ابوالقاسم فردوسی و عنصری در تاریخ ۴۲۹ هجری (۱۰۳۸ میلادی) وفات یافته است. مشارالیه در خدمت یکی از ملاکین بزرگ و تنگ‌چشم سیستان بحالت فقر و تنگدستی بسر می‌برد. دورهٔ شاعریش از آنوقت شروع میشود. آوازه سخاوت امیر چغانیان حاکم ماوراءالنهر که در رعایت ارباب استعداد میکوشید بگوش او رسید (سیستان در جنوب شرقی و ماوراء النهر در شمال ایران واقع است). ولایت چغانیان در امتداد رودخانهٔ سرخان شعبهٔ راست جیحون و جنوب غربی سمرقند واقع گردیده است. در سمت چپ رود جیحون ولایت بلخ واقع است و از لحاظ نقشه‌برداری جلگهٔ چغانیان فوق العاده نزدیک بلکه جزو ولایت مذکور می‌آید. بنابرین حکومت چغانیان جزو قلمرو سلطان محمود غزنوی (۳۸۷-۴۲۱) محسوب میگردید و تحت نفوذ ایلک خان بخارائی نبود زیرا بلخ جزو مملکت غزنویان شناخته میشد. فرخی پس از استماع آوازهٔ حاکم چغانیان بهمراهی کاروانی که بآسیای مرکزی میرفت بامید قریحهٔ سرشار خود بدانصوب روانه گردید.
پس از ورود بچغانیان اول درباریان نمیخواستند باور کنند که فرخی تازه وارد دارای ذوق و طبع بلندی است. ظاهر فرخی در نظر متمدنین آسیای وسطی خیلی غریب آمد:از لباس تازه وارد رایحهٔ بربریت متصاعد بود و مخصوصا عمامهٔ خیلی بزرگ او انظار را جلب کرده بود ولی بخت با فرخی مساعدت کرد و در یکی از جشن‌های بهاری یعنی جشن داغگاه بحضور امیر معرفی شد.
