قصیدهٔ که بمناسبت جشن داغگاه ساخته بود و در حضور امیر خواند معرف قریحهٔ سرشار او گردید و باعث شد که امیر او را در خدمت خود بپذیرد. مطلع قصیدهٔ مزبور این است:
چون پرند نیلگون بر روی پوشد مرغزار
رفته‌رفته آوازهٔ فرخی بدربار سلطان محمود غزنوی رسید و مشارالیه در سلک شعرای دربار پادشاه غزنوی درآمد (۳۸۷-۴۲۱).
قصاید سلیس و آبدار فرخی که دارای اشعار بلند میباشد خیلی معروفست و مخصوصا قصایدی که در باب فتوح و جشن‌ها و شکار ها و تقدیمی‌ها و قصرهای سلطان محمود سروده کمک بزرگی بشهرت فرخی کرده است.
سخن سنجان ایرانی از قبیل وطواط (قرن ۶)اشعار فرخی را با اشعار عربی متنبی برابر دانسته‌اند. فرخی با اشعار مزبور کاملا آشنا بود.
مطلع یکی از قصاید فرخی که در باب شکار سلطان محمود غزنوی سروده ذیلا درج میگردد:
| خدایگان جهان خسرو بزرگ اورنگ | برآورندهٔ نام و فرو برندهٔ ننگ | |||||
فرخی هم مثل سایر اشخاصی که طرف مرحمت محمود غزنوی بودند در آخر کار طرف کم لطفی واقع گردید و از دربار رانده شد. علت طرد او از دربار همانا حسد محمود نسبت بفرخی بخاطر ایاز بود و فرخی هم بیهوده سعی کرد که در اشعار حزن‌انگیز خود مجددا مرحمت و لطف محمود را جلب کند و بیگناهی خود را در رفتار و مناسبات با ایاز بثبوت برساند.
فرخی علاوه بر اشعار خود کتابی در صنایع شعری موسوم به
