آن را در این‌جا برای شما نقل کنیم.
اولا باید دانست که پیری مرض نیست و یکی از ادوار طبیعی زندگانی است که مشخصات معین و نقاهت‌های مخصوص دارد. آدم پیر یک حیات محدودی دارد زیرا که اعضایش نه از حیث ساختمان و نه از حیث عمل شبیه است به جوارح آدم جوان ولی معذلک یک نوع تعادلی در مزاجش موجود است که در صورت بهم خوردن تولید کسالت میکند.
ثانیا تغیراتی که در نتیجه پیری عارض میشوند تدریجی است و هریک از اعضاء بدن بطریق مخصوصی در سن معین رو به پیری میرود. اعضائی که بیشتر از همه از کار میافتند و تحلیل میروند عبارتند از قلب-عروق-اعصاب و مخصوصا غددی که ترشحات داخلی دارند.
عموما وزن و حجم قلب بمرور زمان در تزاید است. هرقدر سن زیادتر شود وزن و حجم قلب زیادتر میشود: مثلا بین سن بیست و سی حد وسط وزن قلب مرد ۴۸ مثقال و در سن هفتاد وزن آن بطور متوسط ۷۴ مثقال میباشد. هر قدر انسان رو به پیری میرود نسوج قلب و شرائین سفت‌تر و صلابت آنها بیشتر میشود.
البته رژیم تغذیه در پیری فوق العاده مؤثر است. در این باب عقاید مختلف اظهار شده (مچنیکف)[۱] عالم معروف روسی که قسمتی از عمر خود را در انستیتو پاستور پاریس بسر برده میگوید در صورتیکه توجه مخصوص و مراقبت زیاد بطرز
- ↑ Metchnikoft
