بقلم آقای فرامرزی
علماء ایران در اسلام
هیچ‌کس نمیتواند این را منکر شود که مهمترین عوامل تشیید تمدن اسلامی ایرانیان بوده و پایه آن تمدن بزرک را نیاکان ما بالا برده‌اند از رجال دین گرفته تا فلاسفه و علماء اغلب ایرانی بوده. حتی در لغت و ادبیات عربی ایرانیان بر عرب سبقت گرفته و امروز خود اعراب مجبوراند که برای فهمیدن زبان و تحصیل یک سبک ادبی باثار فضلای ایران رجوع کنند
این مسئله بقدری مسلم است که حتی عربها بدان اعتراف کرده و آیهء
«و یستبدل قوما غیرکم را» بایرانیان تاویل داده‌اند ابن خلدون یک فصل از مقدمهء مشهور خود را باین موضوع اختصاص داده و اعتراف میکند که علمای اسلام یا ایرانی بوده و یا در ایران زیست کرده و یا در آنجا تحصیل کرده‌اند»
استاذ محمد عبده میگوید «کدام یک از فضایل است که ایرانیان در آن دست نداشته و یا بدست ایشان تمام نشده است»
آیا حقیقت غیر از این است؟
آیا بزرکترین شعرای عرب (بشار بن برد و ابو نواس) و بزرکترین علمای نحو (سیبویه و ابو علی فارس و سیرانی) و نخستین جغرافیون اسلامی (استخری و قزوینی) و مخترع علوم بلاغت (عبد القاهر جرجانی) و بزرگترین حکمای اسلام (ابن سینا و فارابی) و بزرکترین اطبا و فلاسفه (ابو بکر رازی) ایرانی نبوده‌اند؟
