احمد بن منوچهر شصت کله که در هیچیک از تذکره‌ها نام وی بمیان نیامده و فقط در کتاب «راحة الصدور و آیة السرور» تالیف نجم الدین ابی بکر محمد بن علی بن سلیمان بن محمد بن احمد بن حسین بن همة راوندی که کتاب معروف تاریخ سلجوقیان است ذکری از و آمده (طبع اوقاف گیب ص ۵۷-۵۸)و در آنجا بنام «امیر الشعراء و سفیر الکبراء شمس الدین احمد بن منوچهر شصت کله» تصریح می‌کند و از فحوای کلام مسلم است که معاصر مؤلف و سید حسن غزنوی شاعر شهیر قرن ششم مشهور به سید اشرف و بنابرین قطعا از مردم قرن ششم بوده و زیاده ازصد سال پس از منوچهری آمده است و در زمان سلطان طغرل بن ارسلان سلجوقی معروف به طغرل سوم(۵۷۱-۵۹۰)در حیوة بوده و مؤلف کتاب بسال ۵۸۰ باوی مصاحبت کرده است و، از اشعار وی جز این سه بیت که همان کتاب ثبت است چیزی باعقاب نرسیده:
| صبح بی‌روی تو نفس نزند | نفس عشق بیتو کس نزند | |||||
| وصل تو نگذرد بکوی امید | تا در خانهٔ هوس نزند | |||||
| بنه گر با تو یکنفس بنشست | جزبر آن یاد یک نفس نزند | |||||
پس از آن ابتدا دولتشاه در تذکرة الشعراء و بعد از او به تبعیت وی کلیهٔ تذکره نویسان بخطا رفته‌اند و لقب «شصت کله» را که متعلق به شمس الدین احمد بن منوچهر شاعر قرن ششم و از اقران سید حسن غزنوی بوده است بخطا به احمد منوچهری شاعر قرن پنجم نسبت دادهـاند و دلیل این شبهه هم واضح است باین معنی که چون اسم موچهری احمد بوده و آن شاعر دیگر هم احمد بن منوچهر نام داشته است
