از این شاعر که در زمان خویش در اوج شهرت و اعتلاء بوده است جز این سه بیت دل‌انگیز اشعاری بما نرسیده:
| عنقای مغرب است درین دیر خرمی | خاص از برای محنت و رنج است آدمی | |||||
| چندانکه گرد صورت عالم برآمدم | غم‌خوار آدم امید و بیچاره آدمی | |||||
| هرکس بقدر خویش گرفتار مـحنت است | کس را نداده برات مسلمی | |||||
و بعید نیست که منوچهری شاگرد وی بوده باشد چه ایام صباوت منوچهری قطعا با اواخر عمر ابو الفرج در اواخر قرن چهارم مصادف بوده است ولی چیزی که در قبول این نکته تزلزل خاطر می‌آورد اینست که نشست ابو علی سیمجور و خاندان وی در هرات و خراسان بوده و البته ابو الفرج سکزی شاعر مادح ایشان نیز میبایست مقیم آن دیار باشد و منوچهری که در دامغان و گرگان اوایل عمر خود را گذارنده است چگونه میتوانسته در خدمت شاعری که در خراسان و هرات بوده است شاگردی کند؟ بهمین جهة این گفته چندان بذهن نمی‌نشیند.
مؤلف مجمع الفصحا می‌نگارد: «اگرچه در فن شاعری شاگرد حکیم عنصری است که در عذوبت میان و طلاقت لسان از استادانش برتری است» اما منوچهری بر عنصری چندان مسلم نیست و قابل بحث و نقد است که در این مقام سخن دراز شود و مقالتی دیگر را درخور است و شاگردی
