برگه:Archive of Šarq magazine.pdf/۸۸

۲۴

آسمان‌پیما

---

	همی نه بینی آن ابر تندری آوا			که گوش چرخ ز آوای خویش دارد کر.
	چو بر خروشد آن ابر ناگسسته غریو			گمان بری که همی غو برآورد تندر!
	چو بنگریش یکی ماهیش گمانی راست			کجا ز روی بود بال و ز آهنش پیکر.
	اگر شناوری ماهیان به آبستی			مگر میان هوا از چه نیست شناور؟
	و یا بسان سپهریست کرده از آهن			کجا فروزش پرتوفکن بودش قمر!
	بمشتریست اگر ده قمر فروخته روی			مر اینسخن بود از گفته ستاره شمس
	کنون ز صنع بشر خاکرا که یکمه بود			هزار ماه فروزان بود بهر کشور!
	بسوی چرخ‌گرازان شود ز پهنه خاک			چنانکه ابر ز دریا شود بگردون بر
	اگر ثقیل نیارد شدن بجای خفیف			چرا همی رودش بر فراز چون آذر؟
	گر آذر است و نگیرد قرار جز به اثیر			گرفت از چه نیارد مگر بخاک مقر؟
	بعلم تجزیه آنگونه چیردست شدند			که گرنه بینی هرگز نداریش باور!