| | | | | | |
|
مرد گفت اکنون گذشتم از خلاف |
|
حکم داری تیغ برکش از غلاف |
|
|
هرچه گویی من ترا فرمان برم |
|
در بد و نیک آمد آن ننگرم |
|
|
در وجود تو شوم من منعدم |
|
چون محبم حب یعمی و یصم |
|
|
گفت زن آهنگ برم میکنی |
|
یا بحیلت کشف سرم میکنی |
|
|
گفت والله عالم السر الخفی |
|
کافرید از خاک آدم را صفی |
|
|
در سه گز قالب که دادش وا نمود |
|
هر چه در الواح و در ارواح بود |
|
|
تا ابد هرچه بود او پیش پیش |
|
درس کرد از علم الاسماء خویش |
|
|
تا ملک بیخود شد از تدریس او |
|
قدس دیگر یافت از تقدیس او |
|
|
آن گشادیشان کز آدم رو نمود |
|
در گشاد آسمانهاشان نبود |
|
|
در فراخی عرصهی آن پاک جان |
|
تنگ آمد عرصهی هفت آسمان |
|
|
گفت پیغامبر که حق فرموده است |
|
من نگنجم هیچ در بالا و پست |
|
|
در زمین و آسمان و عرش نیز |
|
من نگنجم این یقین دان ای عزیز |
|
|
در دل ممن بگنجم ای عجب |
|
گر مرا جویی در آن دلها طلب |
|