| | | | | | |
|
گفت من تیغ از پی حق میزنم |
|
بندهی حقم نه مامور تنم |
|
|
شیر حقم نیستم شیر هوا |
|
فعل من بر دین من باشد گوا |
|
|
ما رمیت اذ رمیتم در حراب |
|
من چو تیغم وان زننده آفتاب |
|
|
رخت خود را من ز ره بر داشتم |
|
غیر حق را من عدم انگاشتم |
|
|
سایهایام کدخداام آفتاب |
|
حاجبم من نیستم او را حجاب |
|
|
من چو تیغم پر گهرهای وصال |
|
زنده گردانم نه کشته در قتال |
|
|
خون نپوشد گوهر تیغ مرا |
|
باد از جا کی برد میغ مرا |
|
|
که نیم کوهم ز حلم و صبر و داد |
|
کوه را کی در رباید تند باد |
|
|
آنک از بادی رود از جا خسیست |
|
زانک باد ناموافق خود بسیست |
|
|
باد خشم و باد شهوت باد آز |
|
برد او را که نبود اهل نماز |
|
|
کوهم و هستی من بنیاد اوست |
|
ور شوم چون کاه بادم یاد اوست |
|
|
جز به باد او نجنبد میل من |
|
نیست جز عشق احد سرخیل من |
|
|
خشم بر شاهان شه و ما را غلام |
|
خشم را هم بستهام زیر لگام |
|
|
تیغ حلمم گردن خشمم زدست |
|
خشم حق بر من چو رحمت آمدست |
|
|
غرق نورم گرچه سقفم شد خراب |
|
روضه گشتم گرچه هستم بوتراب |
|
|
چون در آمد علتی اندر غزا |
|
تیغ را دیدم نهان کردن سزا |
|
|
تا احب لله آید نام من |
|
تا که ابغض لله آید کام من |
|
|
تا که اعطا لله آید جود من |
|
تا که امسک لله آید بود من |
|
|
بخل من لله عطا لله و بس |
|
جمله للهام نیم من آن کس |
|