بزرگان مسیحی را رجم میکردند.[۱] در زمان یزدگرد دوم دو راهبه مسیحی را مصلوب کرده، همچنان بر دار سنگسار کردند[۲]. چند نفر از عیسویان را زنده در دیوار نهادند[۳]. مجازات باستانی مبنی بر ساییدن تن مجرمین در زیر پای پیل، که نمونههایی از آن در ازمنۀ اسلامی نیز دیده شده، در عهد ساسانیان رواج داشت[۴]. بموجب نکاذوم نسک اشخاصی را، که مستحق اعدام بودند، ممکن بود، برای مقاصد طبی زنده نگاه دارند[۵].
در اعمال شهدای عیسوی انواع و اقسام زجرها و شکنجههای دهشتناکی، که محاکم میتوانستند، از آن استفاده کنند، مذکور است. برای ترسانیدن متهمین آلات و ادوات مختلف شکنجه را در برابر چشم آنها میگستردند.[۶] زندانیان را گاهی با انگشت بنصر میآویختند. و گاهی واژگون و گاهی با یک پا سرنگون بر دار میکردند و با تازیانههایی بافته از پی گاو[۷] میزدند. در زخمها سرکه و نمک و انقوزه میریختند[۸]. اندام آن بینوایان را یکیک قطع میکردند و پوست سرشان را میکندند. گاهی پوست چهره را از پیشانی تا چانه برمیداشتند و گاهی پوست دست و پشت آنها را میبریدند[۹] و سرب گداخته در گوش و چشم میریختند و زبان را میکندند. گردن یکی از شهدای عیسوی را سوراخ کردند و زبان او را از آن سوراخ بیرون کشیدند[۱۰] جوالدوز در چشم و در