برگه:Jondi Shapour Magazine, no. 2.pdf/۸

این برگ هم‌سنجی شده‌است.

نقطه‌گذاری

  • علامت‌های نقطه‌گذاری به دو گروه کلی تقسیم می‌شوند: منفرد و مزدوج.
  • علامت‌های نقطه‌گذاری منفرد علامت‌هایی هستند که به‌تنهایی ظاهر می‌شوند و لزوماً با علامت دیگری به کار نمی‌روند. نمونه: نقطه (.) و ویرگول (،).
  • هنگام استفاده از آن‌ها باید نکته‌های زیر را رعایت کرد:
  • بدون فاصله با نویسهٔ پیشین وارد می‌شوند.
  • میان آن‌ها و حرف (الفبای) بعدی یک فاصله وجود دارد.
  • درست:

o «دارا انار دارد. سارا انار ندارد.»

  • نادرست

o «دارا انار دارد.سارا انار ندارد.»

o «دارا انار دارد .سارا انار ندارد.»

o «دارا انار دارد . سارا انار ندارد.»

  • علامت‌های نقطه‌گذاری مزدوج علامت‌هایی هستند که با علامتی دیگر به صورت مزدوج به کار می‌روند. نمونه: کمان به صورت زوجِ کمان باز ( و کمان بسته ) به کار می‌رود.
  • هنگام استفاده از آن‌ها باید نکته‌های زیر را رعایت کرد:
  • نویسهٔ باز با حرف پیشین فاصله دارد و حرف بعدی بدون فاصله با آن نوشته می‌شود.
  • نویسهٔ بسته بدون فاصله با حرف پیشین نوشته می‌شود. حرف بعدی با آن فاصله دارد.
  • درست

o «دارا (شخصیت محبوب ما) انار دارد.»

  • نادرست

o «دارا(شخصیت محبوب ما) انار دارد.»

o «دارا ( شخصیت محبوب ما) انار دارد.»

o «دارا (شخصیت محبوب ما)انار دارد.»

o «دارا (شخصیت محبوب ما )انار دارد.»

o «دارا ( شخصیت محبوب ما ) انار دارد.»

  • شمارهٔ ارجاع پانویس، پس از نقطه قرار می‌گیرد نه قبل از آن. مانند: متن.۱