برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۲۱۹

— ۱۶۹ —

---

	چون نکند رخنه بدیوار باغ			دزد، که ناطور همان میکند

***

	ز دور چرخ[۱] چه نالی ز فعل خویش بنال			که از گزند تو مردم هنوز می‌نالند
	نگفتمت که چو زنبور زشتخوی مباش			که چون پرت نبود پای در سرت[۲] مالند

***

	نفس ظالم مثال زنبورست			که جهانش ز دست می‌نالند
	صبر کن تا بیوفتد روزی			که همه پای بر سرش مالند

***

	آسیا سنگ ده هزار منی			بدو مرد از کمر بگردانند
	لیکن از زیر بر زبر بردن			بهزار آدمیش نتوانند

***

	بدین الحان داودی عجب نیست			که مرغان هوا حیران بمانند
	خدای این حافظان ناخوش آواز			بیامرزاد اگر ساکن بخوانند

***

	چو نیکبخت شدی ایمن از حسود مباش			که خار دیدهٔ بدبخت نیکبختانند
	چو دستشان نرسد لاجرم بنیکی خویش			بدی کنند بجای تو هر چه بتوانند

***

	رسم و آئین پادشاهانست			که خردمند را عزیز کنند
	وز پس عهد[۳] او وفاداری			با خردمندزاده نیز کنند

---

1. ز دست خلق.
2. که چون پرش نبود پای بر سرش.
3. مرگ.