برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۲۴۹

— ۱۹۹ —

---

	گر بختوری مراد خود خواهی یافت			ور بخت بدی سزای خود خواهی دید

---

	درویش که حلقهٔ دری زد یکبار			دیگر غم او مخور که درها بسیار
	دل تنگ مکن که بر تو مینالد زار			هر کو بیکی گفت بگوید بهزار

---

	از دست مده طریق[۱] احسان پدر			تا بر بخوری ز ملک و فرمان پدر
	جان پدرت ازان[۲] جهان میگوید			زنهار خلاف من مکن جان پدر

---

	گر آدمئی بادهٔ گلرنگ بخور			بر نالهٔ نای و نغمهٔ چنگ بخور
	گر بنگ خوری چو سنگ مانی بر جای			یکباره چو بنگ میخوری سنگ بخور[۳]

---

	چون خیل تو صد باشد و خصم تو هزار			خود را بهلاک میسپاری هش دار[۴]
	تا بتوانی برآور از خصم دمار			چون جنگ ندانی آشتی عیب مدار

---

	چون زهرهٔ شیران بدرد نالهٔ کوس			بر باد مده جان گرامی بفسوس
	با آنکه خصومت نتوان کرد بساز			دستی که بدندان نتوان برد ببوس

---

	سودی نکند فراخنای بر و دوش			گر آدمئی عقل و هنر پرور و هوش
	گاو از من و تو فراختر دارد چشم			پیل از من و تو بزرگتر دارد گوش

---

	ایصاحب مال فضل کن بر درویش			گر فضل خدای می‌شناسی بر خویش
	نیکوئی کن که مردم نیک‌اندیش			از دولت[۵] بختش همه نیک آید پیش

---

1. صورت.
2. دران.
3. در قدیمترین نسخه عنوان رباعی اینست: «وله ایضاً فی‌الحشیشه» و بعد ازین رباعی «از می طرب...» (ص ۱۹۶) واقع شده که عنوانش اینست. «وله ایضاً فیها»
4. زنهار.
5. از دولت و.