برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۲۶۳

— ۲۱۳ —

---

	بنظم آوردمش تا دیر ماند			خردمند آفرین بر وی بخواند
	الا ای نیکرای نیک تدبیر			جوانمرد و جوان طبع و جهانگیر
	شنیدم قصه‌های دلفروزت			مبارک باد سال و ماه روزت
	ندانستند قدر فضل و رایت			وگرنه سر نهادندی بپایت
	تو نیکوئی کن و در دجله انداز			که ایزد در بیابانت دهد باز
	که پیش از ما چو تو[۱] بسیار بودند			که نیک‌اندیش و بدکردار بودند
	بدی کردند و نیکی با تن خویش			تو نیکوکار باش و بد میندیش
	شنیدم هرچه در شیراز گویند			بهفت اقلیم عالم باز گویند[۲]
	که سعدی هرچه گوید پند باشد			حریص پند دولتمند باشد
	خدایت ناصر و دولت معین باد			دعای نیک خواهانت قرین باد
	مراد و کام و بختت همنشین باد			ترا و هرکه گوید همچنین باد[۳]

---

	هر که آمد برِ خدای قبول			نکند هیچش از خدا مشغول
	یونس اندر دهان ماهی شد			همچنان مونس آلهی شد

---

	بحال نیک و بد راضی شو ای مرد			که نتوان طالع بد را نکو کرد
	چو سگ را بخت تاریکست و شبرنگ			هم از خردی زنندش کودکان سنگ

---

	بکوش امروز تا گندم بپاشی			که فردا بر جوی قادر نباشی
	تو خود بفرست برگ رفتن از پیش			که خویشانرا نباشد جز غم خویش

---

1. ما.
2. این بیت در قدیمترین نسخه نیست.
3. این حکایت در بوستان نیز هست.