| | | | | | |
|
بنظم آوردمش تا دیر ماند |
|
خردمند آفرین بر وی بخواند |
|
|
الا ای نیکرای نیک تدبیر |
|
جوانمرد و جوان طبع و جهانگیر |
|
|
شنیدم قصههای دلفروزت |
|
مبارک باد سال و ماه روزت |
|
|
ندانستند قدر فضل و رایت |
|
وگرنه سر نهادندی بپایت |
|
|
تو نیکوئی کن و در دجله انداز |
|
که ایزد در بیابانت دهد باز |
|
|
که پیش از ما چو تو[۱] بسیار بودند |
|
که نیکاندیش و بدکردار بودند |
|
|
بدی کردند و نیکی با تن خویش |
|
تو نیکوکار باش و بد میندیش |
|
|
شنیدم هرچه در شیراز گویند |
|
بهفت اقلیم عالم باز گویند[۲] |
|
|
که سعدی هرچه گوید پند باشد |
|
حریص پند دولتمند باشد |
|
|
خدایت ناصر و دولت معین باد |
|
دعای نیک خواهانت قرین باد |
|
|
مراد و کام و بختت همنشین باد |
|
ترا و هرکه گوید همچنین باد[۳] |
|