این برگ هم‌سنجی شده‌است.
در آداب صحبت
— ۱۹۵ —
| آتش از خانه همسایه درویش مخواه | کانچه بر روزن او میگذرد دود دلست | |||||
***
درویش ضعیف حال را در خشگی تنگ سال مپرس که چونی الا بشرط آنکه مرهم ریشش بنهی و معلومی بیشش
| خری که بینی و باری بگل در افتاده | بدل برو شفقت کن ولی مرو بسرش | |||||
| کنون که رفتی و پرسیدیش که چون افتاد | میان ببند و چو مردان بگیر دُمب خرش | |||||
***
دو چیز محال عقلست خوردن بیش از رزق مقسوم و مردن پیش از وقت معلوم
| قضا دگر نشود ور هزار ناله و آه | بکفر[۱] یا بشکایت بر آید از دهنی | |||||
| فرشته‌ای که وکیلست بر خزاین باد | چه غم خورد که بمیرد چراغ پیرزنی | |||||
***
ای طالب روزی بنشین که بخوری و ای مطلوب اجل مرو که جان نبری
| جهد رزق ار کنی و گر نکنی | برساند خدای عزّ و جل | |||||
| ور روی در دهان شیر و پلنگ | نخورندت مگر بروز اجل | |||||
- ↑ بشکر.
