برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۵۰۱

در رضا

— ۱۶۱ —

---

	در آبی که پیدا نگردد کنار			غرور شناور نیاید بکار

حکایت

	چه خوش گفت شاگرد منسوج باف			چو عنقا برآورد و پیل و زراف
	مرا صورتی برنیاید ز دست			که نقشش معلم ز بالا نبست
	گرت صورت حال بد یا نکوست			نگارندهٔ دست تقدیر اوست
	درین نوعی از شرک پوشیده هست			که زیدم بیازرد و عمرم بخست
	گرت دیده بخشد خدواند امر			نبینی دگر صورت زید و عمر
	نپندارم ار بنده دم درکشد			خدایش بروزی قلم درکشد
	جهان آفرینت گشایش دهاد			که گر وی ببندد که داند[۱] گشاد

حکایت

	شتر بچه[۲] با مادر خویش گفت			پس از رفتن[۳] آخر زمانی بخفت
	بگفت ار بدست منستی مهار			ندیدی کسم بارکش در قطار
	قضا[۴] کشتی آنجا که خواهد برد			و گر ناخدا جامه بر تن[۵] درد
	مکن سعدیا دیده بر دست کس			که بخشنده پروردگارست و بس
	اگر حق پرستی ز درها بست			که گر وی براند نخواند کست
	گر او نیکبختت[۶] کند سر برآر			وگرنه سرِ ناامیدی بخار

***

	عبادت باخلاص[۷] نیت نکوست			وگرنه چه آید ز بی مغز پوست؟

---

1. نشاید.
2. کره.
3. بشب رفتن.
4. در نسخه‌های متاخر: خدا.
5. بر خود.
6. تاجدارت.
7. اخلاص و.