این برگ همسنجی شدهاست.
۴۶
بر چهرهٔ گل نسیم نوروز خوش است | ||||||
در صحن چمن روی دل افروز خوشست | ||||||
از دی که گذشت هرچه گوئی خوش نیست | ||||||
خوش باش و ز دی مگو که امروز خوشست |
۴۷
برخیز و بده باده چه جای سخن است | ||||||
کامشب دهن تنگ تو روزیّ من است | ||||||
ما را چو رخ خویش می گلگون ده | ||||||
کاین توبهٔ من چو زلف تو پر شکن است |
۴۸
بر کف می لعل و زلف دلدار بدست | ||||||
بر طرف چمن کنم باقبال نشست | ||||||
می نوشم و از دور فلک نندیشم | ||||||
و آنگاه شوم ز بادهٔ عشرت مست. |