برگه:Tarikh-e Tabarestan.pdf/۱۱۳

–۹۹–

	بلانی حینا بعد حین بلوته			فلم الف رعدیدا ینهنهه السّفک [کذا]

	و حنّکنی کیما یعوّد ازمتی			فطحطحته حنکا و ما عضّنی الحنک

	لیعلم هذا الدّهر فی کلّ حالة			بأیّ فتی المضمار اصبح یحتکّ‌

	نمانی آباء کرام أعزّة			مراتبها أنّی یحیط‍ بها الدّرک

	فما مدرک باللّه یبلغ شأوهم			و إن یک سبّاقا فغایته التّرک

	فلا برقهم یا صاح إن شئت خلّب			و لا وفدهم و کس و لا وعدهم إفک

و له ایضا:

	و قد سبکت عقیانه نار محنة			و بالسبک عقیان الرّجال یهذّب

	و قد شذّبته النّائبات و إنّما			تفرّع غصن الدّوح حین یشذّب

میگویند اوّل او در بغداد تحصیل علم از سیّد ابو العبّاس کرد و بعد از آن بقاضی القضاة عبد الجبّار همدانی پیوست و در مجلس او تخرّج افتاد و بنهایت رسید. چنین آورده‌اند که شبی بعد از خفتن خلایق بدرگاه قاضی آمد و او خفته بود، بیدار کردند و گفتند سیّد ابو الحسین بر در است، فرمود که درون آوردند، مسئلۀ از قاضی بحث کرد، قاضی گفت همین مهمّ را آمدی، گفت آری اندیشه کردم امشب وفات رسد و در دین شاکّ بوده باشم و بشبهت. و در عهد او ابن سکّرة الهاشمی قصیدۀ گفته بود در ذمّ آل ابو طالب، شعر:

	إنّ الخلافة مذ کانت و مذ بدأت			موسومة بفتی من آل عبّاس

	اذا انقضی عمر هذا قام ذا خلفا			ما لاحت الشّمس و امتدّت علی النّاس

	فقل لمن یرتجیها غیرهم سفها			لو شئت روّحت کرب الظنّ بالیاس

سیّد ابو الحسین جواب میگوید شعر:

	قل لابن سکرة یا نغل عبّاس			أضحت خلافتکم منکوسة الرّأس