برگه:Tarikh-e Tabarestan.pdf/۱۲۵

–۱۱۱–

	و نائلک الفیّاض تغدو غیومه			بنفع غلیل المعتفی و تروح

	لک الرّایة الزّهراء فی کلّ وقعة			بها لجیوش المسلمین فتوح

	لها ألسن فی الجوّ من عذباتها			صفاح بأسرار الکفاح تبوح

	ففلّلت حدّ الظّلم و هو مذرّب			و ذلّلت صعب الکفر و هو جموح

	فکم للعلی یا آل قارن سورة			بناها علی رغم المعاطس نوح

	فأفعالکم للمعضلات دوافع			و أقوالکم للمشکلات شروح

	بأیمانکم یوم الصّباح صوارم			لها من دماء الدّارعین صبوح

	لجندک فی أرض العراق وقائع			بهنّ شیاطین القراع تطوح

	فکم من نفوس بالعراء طریحة			علیهنّ ربّات الحجال تنوح

	فلا بلد إلاّ و فیه زلارل			و لا خلد إلاّ و فیه قروح

	بقیت مدی الأیّام فی عزّ أنعم			علیهنّ أنوار الدّوام تلوح

و در وقتی که شاه غازی رحمة اللّه قلعۀ مهرین و منصوره کوره از ملاحده بقهر بستانده بود این قصیده بحضرتش میفرستد، چند بیتی ثبت افتاد:

	أیا من إلی نادیه تأوی الأماجد			لآرائه شهب الدّیاجی سواجد

	و یا من یلوذ الأکرمون بظلّه			إذا أشعلت نیرانهنّ الشّدائد

	ألا إنّه فی العلم إن حدّ عالم			و لکنّه بالجسم إن عدّ واحد

	أیا نصرة الدّین الّذی عقواته			بها نصبت للنّازلین الموائد

	فأطرافها للرّاهبین معاقل			و أکنافها للرّاغبین معاهد

	لسانک لا یجری علی عذباته			سوی کلمات کلّهنّ فوائد