این برگ همسنجی شدهاست.
–۱۳۳–
آمل و ری کلاهما کردی | این بتاراج و آن بیغماؤ | |||||
چونکه با خود مرا همی نبری | ارمغانی فرست غبراؤ | |||||
دوستان زمانه چونینند | کلّهم حسّد و اعداؤ | |||||
یادم آید ز دوستان چنین | هرگه بر خوانم الأخلاّؤ[۱] | |||||
إنّ آبائی الذّین مضوا | سمعوا قصّتی چه رسواؤ | |||||
و ثبوا عن قبورهم از ننگ | حلفوا أنت لست منّاؤ | |||||
زوجتی هرشبی تخاصمنی | لحیتی میکند بتاتااؤ[۲] | |||||
اوست سلیطه و مُعربِد من[۳] | بیننا هرشبی مُحاکاؤ | |||||
مر مرا گوید او که ای احمق | تا کی این شعر و این مجاباؤ | |||||
ماند این شعر توبأ سفل تو | راست گوید که سخت گنداؤ | |||||
لیت عاقل بدی ازین دو یکی | تا مگر یفعل المداراؤ | |||||
پس فما بالنا نسائلکم | أنا مجنون و تلک حمقاؤ | |||||
چون شبانگه بسوی خانه شدم | دونه اخ بنات و أبناؤ | |||||
حمله آرند و سوی من تازند | همچو مشهد شکاف غوغاؤ | |||||
هرچه در خانه منکرند مرا | نحن من دستهم عجز ناؤ | |||||
أنا تنها و هم قد اجتمعوا | لا جرم تنتفون تا تاؤ | |||||
گو نصیحت کنید و پند دهید | جمع گردید پیرو بر ناؤ[۴] | |||||
تا مگر رحمتی فرود آید | بر حوالی نه بر علیناؤ[۵] | |||||
پند کس نشنوند و معذورند | هست دلشان چو صخره صمّاؤ | |||||
ما استجابوا لکم و لو سمعوا | قد شقوا فی بطون ما ماؤ | |||||
یا امام زمانه لو سئلت | هل دماغک فقل که لالاؤ | |||||
خاطر تیز من بدان سببست | نیک پروردهام ز مبداؤ |