این برگ همسنجی شدهاست.
–۱۳۴–
مر مرا هر زمان بجای لبن | مامکم داد هار کالباؤ | |||||
هر که بشنید این فصاحت من | گفت لیت اللّسان لالاؤ | |||||
او چنون فتنۀ فصاحت من | که دباغی و کون و سیلاؤ[۱] | |||||
شلمی و لکه کون شما را باک | ان شلمتم فقد گرزناؤ[۲] | |||||
شاعر اون بو که وی من آسابو | داوسی کیری تیز بشعر اؤ | |||||
جعبۀ شاعران چه کرده بوین | همه را چون بر اتیلاؤ[۳] | |||||
هرکه میدوستهای من این پرسی | یومن اسا بشر و جنباؤ[۴] | |||||
هرکه میدشمنه آمل بهلی | واری و اوازه کوه و انکاؤ[۵] | |||||
میشکم ای فضول و جعبه پره | ابنه کی داد ره بمی لاؤ | |||||
اونک آورده می برون اشعار | برده واشیولا اشیلاؤ | |||||
من و تو هردوی سخن مرنی | این بنارنج و آن بخرماؤ | |||||
هردوی نومه را اوی گیرن | هر دو هستیمهها براناؤ | |||||
چون بهیچ بویمون و آلمتون | ببریم رسکت و کلیناؤ | |||||
همه این شیعرون نوهودون | گتن ای دست من بفریاؤ | |||||
تو چه هاسا جینا دامن وا | وا مرا کس بنوبتی جاؤ | |||||
من چهها واردم ای رم مردم | موچهها رومۀ بمی لاؤ | |||||
من چه و او ارومه تو دویی جا | تو چه و ارومۀ بمی تاؤ | |||||
سحرانکوم هردو اون بوزیم | چون وزی و شتر ای کلیناؤ | |||||
دابشو یضحکون میریشی | من برای چرا نخنداؤ | |||||
خر بخندی که می سهون شنوی | هربسته یضحک من آساؤ | |||||
می سهون بشنون بعیشه دَرَن | وا بساری و استراواؤ | |||||
وی بحاوست نواله ینفقنی | بار بیت چند کابزیراؤ [کذا] |