برگه:Tarikh-e Tabarestan.pdf/۱۶

–۲–

	لَقَدْ جَمَعَتْهُمْ سَکْرَةُ ٱلْمَوْتِ فَاَسْتَویَ			قَدِیمُهُمُ فَي شَأنِهِمْ وَحَدِیثُهُمْ

و چهارم شوّال از تاریخ مذکور عاشور محرّم شد و اهل اسلام را دلی بی‌جَمَرات زَفَرات و چشمی بی‌قَطرات عَبرات نماند و در سواد عراقین و حجاز علی‌الحقیقة لامجاز محفل و مجمع و مسجد و موضع نبود که درین سوک ننشستند و بر ابواب و جُدران مراثی ننوشتند،^[۱] و خود تبارک اللّه گِرد کدام خاطر گذرد و یا تگ اندیشه بگرد این کجا رسد که هفت پادشاه ممّکن را از یک خانه بمدّت اندک قهر مالک الملک بانواع بلا بر سریر^[۲] فنا نشاند و در خاک اندازد، عربی:

	قَالُوا هُمُ ملأجمت[۳] فَقُلْتُ لَهُمْ			لَا مَعْشَراً أبْقَتِ الدُّنْیَا وَ لَا مَلَأا
	هُمَا الْجَدِیدَانِ وَ الدُّنْیَا و عولهما[۴]			فَکَمْ لُهًا فَرَغَا مِنْهَا وَ کَمْ مَلَأاَ

معلوم شد که اگر سِهامِ مسمومِ^[۵] ایّامِ مذموم را کثرت اشیاع و زحمت اتباع و خزائن انباشته و نُوّاب گماشته و مردان غازی و اسبان تازی و برکات خیرات و زکوة و صدقات و قِدَم خاندان و وفا و امان و حمیّت و حمایت و شهامت و کفایت و سخاء و حیاء و نوال و کمال و فضل و فضائل و عقل و عقائل و رأی و رویّت و همّت و عطیّت و قلاع منیع و قصور رفیع و فرزندان شایسته و بندگان بایسته و بسیاری عدد قبائل و نظر بأواخر امور و اوائل دافع و مانع بودی همانا که چندان مکارم کبار آل قارن بزمین غوطه نخوردی، اَفَلَمْ یَسِیرُوا فِي‌الْأَرْضِ فَیَنْظُرُوا کَیْفَ کٰانَ عَاقِبَةُ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ کَانُوا اَکْثَرَ مِنْهُمْ وَ أَشَدَّ قُوَّةً وَ آثاراً فِي الْأَرْضِ فَمَا أَغْني عَنْهُمْ مَا کانُوا یَکْسِبُونَ^[۶]، عربیّة:

	ٱرَیَ ٱلحِیرة ٱلبَیْضَاء صَارَتْ قُصُورُهَا			خِلَاءً وَ لَمْ تُکْتَبْ لِکِسْرَی ٱلْمَدَائِنُ
	وَ هَجَّنَ لَذَّاتِ ٱلْمُلُوکِ زَوَالُهَا			کَمَا غَدرَتْ بِٱلمُنْذِرینِ ٱلهَجَائِنُ

---

1. ج و سایر نسخ: ارباب وجدان مرائی نوشتند
2. ب: صرصر
3. کذا در ب، ج و سایر نسخ: ملا رجعت، معنی این فقره و ضبط آن بهیچوجه میسّر نشد
4. کذا در جمیع نسخ (؟)
5. متن تصحیح قیاسی است، در جمیع نسخ: سموم
6. قرآن سورهٔ ۴۰ (سورة المؤمن) آیهٔ ۸۲