محکم گذاشته شده و روح میهن پرستی و روح میهن پرستی کاملا دمیده شده و غرور ملی که شریف ترین غریزه طبیعی و فطری آدمی زادگانست در ایران ریشه گرفته و قهرآروزبروز برومندتر می شود. بایدمتوجه بود که بهترین وسیله برای ایجاد این احساسات تأسيس نظام وظیفه و خدمت سربازی بوده است که پیش ازین فواید آن گفته شد دیگر از وسایل مهمی که در اصلاحات اجتماعی بدان توجه کردند تعظیم شعایر ایران و احترام ببزرگان تاریخ ایران بود ،زیرا تردیدی نیست مردمی رشیدو نیرومند می شوند که بزرگان خودرا بزرگ بدانند بزرگداشت و پرستش بزرگان و پیروی از کارهای ایشان قهرا نیرویی حتی در وجودناتوان ترین کس فراهم می کند و ایمان و رسوخی در دلها جای می دهد که نیروی فکری و حتی بدنی را می افزاید و همواره آدمی را بکوشش و جهاد درراه خدمت ووظیفه بر می انگیزد و اورا آرزومند می کند که بدان مرد بزرگ تاسی کند و همان کارهایی را که او کرده است انجام بدهد دیگر از قدمهایی که برای تامین این مقصود برداشته شد قانون لباس وطنی و تشویق مردم باستعمال کالاهای میهن بودکه گذشته از اثر اخلاقی و اجتماعی اثر اقتصادی نیز داشته است، در ۲۹ بهمن ماه ۱۳۰۱ قانون استعمال لباس وطني از مجلس گذشت و پس از آن در دوره های بعد يك سلسله نمایشگاه های کالاهای وطنی در تهران و شهرهای عمده کشور ترتیب دادندو بیشتر آن نمایشگاه ها را شاهنشاه ایران خود افتتاح می کرد و دستور برای بهبود و ترقی مصنوعات می داد. شکی نیست که یکی از عوامل ترقی و رشد هرملتی اینست که نیازمندیهای خودرا در کشور خود فراهم کند تا از حیث لوازم زندگی بدیگران محتاج نباشد و درآمد ملی خود را برای وارد کردن آنها از دست ندهد. در ضمن ترجیح کالای داخلی بر کالای خارجی نیز یکی از مظاهر و میهن پرستی هرملتیست و بهمین جهت بود که درین دوره باین کار اهمیت ملیت . ♦ خاصی داره شد. د دیگر از اصلاحات اجتماعی که درین دوره شد لغو امتيازات و عناوین و القاب قدیم بود که از هر حیث مورد مضحكه و استهزاء شده بود و مخصوصا در خارج از ایران انعکاس بسیار بدی داشت و آن عناوین و لقبها را که بزبانهای اروپایی ترجمه می کردند بسیار مضحك ميشد و باعث سرشکستگی ایرانیان در خارج بود. در دوره گذشته مخصوصا در دوران استیلای قاجارها القاب و عناوینی که برای شرف و افتخار خادمان کشور و جامعه وضع شده بود مانند درجات نظامی یکسره از مصداق و مفهوم حقیقی خود دور افتاده و مانند همه چیز تنها تابع جانبداری و هوی و هوس شده بود. عناوین و القاب مهم را نه تنها ارثی کرده بودند و بکودکان نابالغ هم می دادند بلکه دامنه لقب بجایی کشیده شده بود که هر کس راهی بیکی از کارگزاران دولت داشت لقب می گرفت و اگر لقب نداشت آنرا سرشکستگی خود می دانست و حتی اشخاصی هم بخود لقب می دارند و پدر و مادرها بنوزاد خود لقب می دادند و نشانها و افتخارات بهره کسانی می شد که اندك شایستگی دریشان نبود. بهمین جهت در
15 اردیبهشت ١٣٠٤ قانونی گذشت که القاب و مناصب نظامی وکشوری وعناوين
