راكه بمنتهى درجه مبالغه رسیده بود لفو کردند و این نیز یکی از اصلاحات مهموم
- اجتماعی بود. پس از آن نشانهای سابق را که بمنتهی درجه مبالغه رسیده بود و
بمردم نالایق داده بودند وشان آنها از میان رفته بود نیز لغو کردند و بدین وسیله أحترام و افتخاری برای امتیازات رسمی ایران فراهم شد دیگر از گامهایی که در اصلاحات اجتماعی برداشته شد و پیش ازین نیز بدان اشاره رفت بزرگداشت از مفاخر ایران و تعظیم بزرگان بود. در دوره گذشته در نتیجه ناتوانی و سستی و خواری که مدت بیش از صد سال مردم ایران دوچار آن بودند یکسره مفاخر ملی خودراکه هیچ ملتی در جهان نمی تواند با آن رقابت کند فراموش کرده و از مقام مهمی که ایران در تاریخ بشر داشته است غافل مانده بودند و غروری که لازمه این افتخارات تاریخیست در نتیجه نومیدیها و ناکامیها از میان رفته بود. کسانی هم که ازین بی اعتنایی دردمی کشیدند جز نوحه سرایی و مرثیه خوانی راه دیگری نداشتند. گاهی هم کسانی برمی خاستند که ببزرگان تاریخ ایران بی احترامی می کردند و این را دلیل بر تجدد خودمی دانستند. ناچار یکی از کارهایی که در استحکام مبانی ملیت ایران و اصلاح اوضاع اجتماعی می بایست بکنندبزرگداشت بزرگان تاریخ این کشور و متوجه کردن مردم کشور بعظمت مقام ایشان بود. بدین گونه درین دوره قدمهای بلند درین راه برداشته شد. در هر مورد که وسیله یی بدست آمد از یادآوری مفاخر ایران خودداری نکردند و نه تنها اقدامات مهم در تعمیر بناهای تاریخی و حفریات علمی شد بکه در تعظیم و تکریم بزرگان ایران نیز کارهایی کردند که در ایران و خارج از ایران انعکاس فراوان داشته است و نه تنها ایرانیان بلکه بیگانگان نیز بمقام و پایه بزرگان ایران در تمدن جهان متوجه شدند و در مراکز مهم عالم این نکته بسیار مهم منعکس شد. از آن جمله جشنهای هزارساله فردوسیست که در پاییز ۱۳۱۳ گرفته شد و یکی حوادث بين الملل بشمار رفت، زیراکه نه تنها در ایران جشن باشکوهی گرفته شد و کنگره ای تشکیل یافت که نمایندگان بسیاری از کشورهای جهان و ایران شناسان در آن شرکت کردند و هنگام گشایش آرامگاه فردوسی بدست شاهنشاه ایران حاضر بودند بلکه در پای تختها و شهرهای مهم کشورهای بیگانه و از آن جمله چهار شهر اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی مجالس متعدد برپا شد و در برخی از پای تختها نام فردوسی را بر خیابانها و میدانهای بزرگ گذاشتند و بدین وسیله رشد ملی ایران و مقام ایرانیان در میان ملل زنده امروز جهان ثابت شد و دیگر جشن هفتصدساله تالیف گلستان و بوستان بود که در سال ۱۳۱۶ گرفته شد و بدین وسیله عظمت مقام سعدی نیز در برابر جهانیان ثابت گشت. تردیدی نیست که این گونه کارها در اصلاح اوضاع اجتماعی ایران و استحکام بنیاد ملیت و ایجاد غرور ملی و پرورش حس میهن پرستی تاچه اندازه اهمیت داشته است و یکی از مؤثرترین وسایل برای تأمین این مقصود عالی بوده است. شکی نیست که بدین وسیله ایرانیان از آن نومیدی و ناکامی که در نتیجه اوضاع اسف انگیز دوره گذشته فراهم شده بود
بیرون آمدند و روح مردی و مردانگی زنده شد
