نمود در نزد رومیان بی‌اعتبار شده بود.
در آمفیتاتر شکار هم میکردند باین معنی که سباع را از قبیل شیر و پلنگ و خرس و گراز و فیل و گاومیش و گوزن و شترمرغ در میدان رها مینمودند و شکارچیان با کمان و تیر و نیزه و زوبین بقتل آنها مشغول می‌شدند و در بعضی جشنها متجاوز از ده هزار حیوان بقتل رسانیده‌اند. گاهی از اوقات هم دو حیوان را با هم یا یک حیوان را با یک انسان بجنگ میانداختند. در اواخر هوس رومیها چنین اقتضا کرد که آنها را برهنه کرده بچوب ببندند و سباع را بطرف ایشان رها کنند و از دریدن آنها تفریح نمایند.
بازیهای مذکور منحصر بشهر روم نبود و در تمام بلاد مهمهٔ دولت روم واقع میشد.
ادبیات و حکمت رومیان - هرچند در ممالک دولت روم السنهٔ قدیمی هر قوم همواره معمول بود و تکلم میشد لکن تحریر و تالیف جز بدو زبان نمی‌کردند یعنی در ممالک غربی زبان لاتن معمول بود و در ولایات شرقی زبان یونانی و فبایلی که در تحت فرمان رومیان درآمدند از خود ادبیاتی نگذاشته و ادبیات یکی از دو قوم معتبر قدیم را که یونان و روم باشد قبول کرده بودند.
در مائهٔ اول میلادی زبان لاتن در ولایات غربی روم چنان شایع شده بود که نویسندگان معتبر لاتن بیشتر از اهل گل و اسپانیا بودند چنانکه سنک[۱] حکیم و سنک[۲] ادیب و لوکن[۳]
