امر بر حسب ظاهر محقر خواهد بود ولی بحواریون امر فرموده که بروید و تمام ملل را تعلیم نمائید. حواریون خود را رسول[۱] خوانده برسالت پرداختند و همهجا انجیل[۲] را اعلام نمودند و معنی انجیل بشارت است. بنا بر اعتقاد عیسویان بشارت مزبور عبارت از این بود که خداوند بشکل عیسی متشکل شده و بزمین آمده که هرکس معتقد او میشود از هلاکت نجاتش دهد.
حواریون همه یهودی بودند و اکثر در اورشلیم ماندند. عیسویان اولی هم از طائفه یهود بودند و آداب یهود را معمول میداشتند از قبل ختنه و احتراز از گوشت حیواناتیکه بطریق یهود ذبح نشده باشند و سایر مردم را که عیسوی و یهودی نبودند اجانب میخواندند.
یکی از عیسویان جدید که از یهودیان رومی بود و زمان حضرت عیسی را هم درک نکرده بود موسوم به پل[۳] یا پولس در بلاد یونان و آسیای صغیر بنای گردش را گذاشت و بشارت علاوه بر یهود بسایر ملل هم میداد و بایشان میگفت خون حضرت عیسی شما را بهم نزدیک کرده و دو قوم را یک قوم ساخته است پس کفار میتوانستند عیسوی شوند بدون اینکه آداب یهود را اختیار کنند. یهودیان ملل غیریهودی را همیشه از خود خارج میداشتند لکن عیسویان همهکس را میپذیرفتند
