گندم و جو چندان نمیکاشتند و نمیخوردند و خوراک ایشان بیشتر حاصل صید و شکار و گله‌های گاو و گوسفند بود.
قبایل ژرمن غالبا با یکدیگر در نزاع و جدال بودند. بعضی از ایشان پادشاه داشتند برخی در تحت رؤسای متعدد بودند و هروقت جنگی پیش میامد یکی از آنها را برای سرداری کل انتخاب میکردند. هرگاه امر مهمی در پیش بود جنگجویان در اول ماه یا در نیمهٔ ماه در مکان متبرکی جمع میشدند و حلقه میزدند. رؤسا مطلب را بیان میکردند و رأیی اظهار مینمودند. جنگیان گوش میدادند اگر رای مستحسن بود نیزه‌های خود را حرکت میدادند و الا میغریدند.
مذهب ژرمنها ساده بود. بت و معبد نمیساختند و عدهٔ کاهنین ایشان خیلی کم بود. چند خداوند میپرستیدند و آنها را بشکل انسان تصور میکردند. معتبرین آنها یکی وتان[۱] خداوند آسمان بود، دیگری دنار[۲] خداوند رعد، دیگر تیو[۳] خداوند جنگ و هم چنین خداوند زمین و ماه و خورشید و غیرها. گاهی اوقات برای این خداوندان از اسرای جنگی یا اشخاص واجب‌القتل قربانی هم میکردند. محل اجتماع خداوندان را مکانی میدانستند بالای ابرها و آنرا والهالا[۴] میخواندند و معتقد بودند که جنگجویانی که در محاربه کشته میشوند در والهالا با خداوندان محشور میگردند.
