دیوان حافظ/بیا که قصر امل سخت سست بنیادست

by حافظ

۳۷	بیا که قصر امل سخت سست بنیادست			بیار باده که بنیاد عمر بر بادست[۱]		۹۴
	غلام همّت آنم که زیر چرخ کبود			ز هر چه رنگ تعلّق پذیرد آزادست
	چگویمت که بمیخانه دوش مست و خراب			سروش عالم غیبم چه مژدها دادست
	که ای بلندنظر شاهباز سدره نشین			نشیمن تو نه این کنج محنت آبادست
	تو را ز کنگرهٔ عرش میزنند صفیر			ندانمت که در این دامگه چه افتادست
	نصیحتی کنمت یاد گیر و در عمل آر			که این حدیث ز پیر طریقتم یادست
	غم جهان مخور و پند من مبر از یاد			که این لطیفهٔ عشقم ز رهروی یادست
	رضا بداده بده وز جبین گره بگشای			که بر من و تو در اختیار نگشادست
	مجو درستی عهد از جهان سست نهاد			که این عجوز عروس هزار‌دامادست
	نشان عهد و وفا نیست در تبسم گُل			بِنال بلبل بیدل که جای فریادست
		حسد چه میبری ای سست نظم بر حافظ
		قبول خاطر و لطف سخن خدادادست

---

1. این غزل باستقبال غزلی از واحدی است که مطلع آن اینست: «مباش بندهٔ آن کز غم تو آزادست غمش مخور که بغم خوردن تو دلشادست»