دیوان حافظ/عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت

۸۰  عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت  ۴۹
  من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت  
  همه کس طالب یارند چه هشیار و چه مست همه جا خانهٔ عشقست چه مسجد چه کنشت  
  سر تسلیم من و خشت در میکدها مدّعی گر نکند فهم سخن گو سر و خشت  
  ناامیدم مکن از سابقهٔ لطف ازل تو پس پرده چه دانی که که خوبست و که زشت  
  نه من از پردهٔ تقوا بدر افتادم و بس پدرم نیز بهشت ابد از دست بهشت  
  حافظا روز اجل گر بکف آری جامی  
  یکسر از کوی خرابات برندت به بهشت