دیوان حافظ/غلام نرگس مست تو تاجدارانند

۱۹۵  غلام نرگس مست تو تاجدارانند خراب بادهٔ لعل تو هوشیارانند  ۱۳۱
  ترا صبا و مرا آب دیده شد غمّاز و گر نه عاشق و معشوق راز دارانند  
  ز زیر زلف دوتا چون گذر کنی بنگر که از یمین و یسارت چه سوگوارانند  
  گذار کن چو صبا بر بنفشه‌زار و ببین که از تطاول زلفت چه بیقرارانند  
  نصیب ماست بهشت ای خداشناس برو که مستحقّ کرامت گناه‌کارانند  
  نه من بر آن گل عارض غزل سرایم و بس که عندلیب تو از هر طرف هزارانند  
  تو دستگیر شو ای خضر پی خجسته که من پیاده میروم و همرهان سوارانند  
  بیا بمیکده و چهره ارغوانی کن مرو بصومعه کانجا سیاه کارانند  
  خلاص حافظ از آن زلف تابدار مباد  
  که بستگان کمند تو رستگارانند