| | | | | | |
| ۵۱ |
لعل سیراب بخون تشنه لب یار منست |
|
وز پی دیدن او دادن جان کار منست |
۵۸ |
| |
شرم از آن چشم سیه بادش و مژگان دراز |
|
هر که دل بردن او دید و در انکار منست |
|
| |
ساروان رخت بدروازه مبر کان سر کو |
|
شاه‌راهیست که منزلگه دلدار منست |
|
| |
بندهٔ طالع خویشم که درین قحط وفا |
|
عشق آن لولی سرمست خریدار منست |
|
| |
طبلهٔ عطر گل و زلف عبیرافشانش |
|
فیض یک شمّه ز بوی خوش عطّار منست |
|
| |
باغبان همچو نسیمم ز درِ خویش مران |
|
کاب گلزار تو از اشک چو گُلنار منست |
|
| |
شربت قند و گلاب از لب یارم فرمود |
|
نرگس او که طبیب دل بیمار منست |
|
| |
آنکه در طرز غزل نکته بحافظ آموخت |
|
| |
یار شیرین‌سخن نادره‌گفتار منست |
|
