دیوان حافظ/چراغ روی تو را شمع گشت پروانه

۴۲۷  چراغ روی ترا شمع گشت پروانه مرا ز حال تو با حال خویش پروا نه  ۴۱۹
  خرد که قید مجانین عشق می‌فرمود ببوی سنبل زلف تو گشت دیوانه  
  ببوی زلف تو گر جان بباد رفت چه شد هزار جان گرامی فدای جانانه  
  من رمیده ز غیرت ز پا فتادم دوش نگار خویش چو دیدم بدست بیگانه  
  چه نقشها که برانگیختیم و سود نداشت فسون ما بر او گشته است افسانه  
  بر آتش رخ زیبای او بجای سپند بغیر خال سیاهش که دید به دانه  
  بمژده جان بصبا داد شمع در نفسی ز شمع روی تواش چون رسید پروانه  
  مرا بدور لب دوست هست پیمانی که بر زبان نبرم جز حدیث پیمانه  
  حدیث مدرسه و خانقه مگوی که باز  
  فتاد در سر حافظ هوای میخانه