دیوان حافظ/بیا که قصر امل سخت سست بنیادست

۳۷  بیا که قصر امل سخت سست بنیادست بیار باده که بنیاد عمر بر بادست[۱]  ۹۴
  غلام همّت آنم که زیر چرخ کبود ز هر چه رنگ تعلّق پذیرد آزادست  
  چگویمت که بمیخانه دوش مست و خراب سروش عالم غیبم چه مژدها دادست  
  که ای بلندنظر شاهباز سدره نشین نشیمن تو نه این کنج محنت آبادست  
  تو را ز کنگرهٔ عرش میزنند صفیر ندانمت که در این دامگه چه افتادست  
  نصیحتی کنمت یاد گیر و در عمل آر که این حدیث ز پیر طریقتم یادست  
  غم جهان مخور و پند من مبر از یاد که این لطیفهٔ عشقم ز رهروی یادست  
  رضا بداده بده وز جبین گره بگشای که بر من و تو در اختیار نگشادست  
  مجو درستی عهد از جهان سست نهاد که این عجوز عروس هزار‌دامادست  
  نشان عهد و وفا نیست در تبسم گُل بِنال بلبل بیدل که جای فریادست  
  حسد چه میبری ای سست نظم بر حافظ  
  قبول خاطر و لطف سخن خدادادست  


  1. این غزل باستقبال غزلی از واحدی است که مطلع آن اینست: «مباش بندهٔ آن کز غم تو آزادستغمش مخور که بغم خوردن تو دلشادست»