دیوان شمس/خنک آن دم که نشینیم در ایوان من و تو

by مولوی

	خنک آن دم که نشینیم در ایوان من و تو			به دو نقش و به دو صورت، به یکی جان من و تو
	داد باغ و دم مرغان بدهد آب حیات			آن زمانی که درآییم به بستان من و تو
	اختران فلک آیند به نظّاره ما			مه خود را بنماییم بدیشان من و تو!
	من و تو، بی من‌وتو، جمع شویم از سر ذوق			خوش و فارغ، ز خرافات پریشان، من و تو
	طوطیان فلکی جمله شکرخوار شوند			در مقامی که بخندیم بدان سان، من و تو
	این عجبتر که من و تو به یکی کنج این جا			هم در این دم به عراقیم و خراسان من و تو!
	به یکی نقش بر این خاک و بر آن نقش دگر			در بهشت ابدی و شکرستان من و تو