| | | | | | |
|
خندید فرح تا بزنی انگشتک |
|
گردید قدح تا بزنی انگشتک |
|
|
بنمودت ابروی خود از زیر نقاب |
|
چون قوس قزح تا بزنی انگشتک |
|
|
در بحر صفا گداختم همچو نمک |
|
نه کف و ایمان نه یقین ماند و نه شک |
|
|
اندر دل من ستارهای شد پیدا |
|
گم گشت در آن ستاره هر هفت فلک |
|
|
آنجا که عنایتست چه صلح و چه جنگ |
|
ور کار تو نیکست چه تسبیح و چه جنگ |
|
|
وانکس که قبولست چه رومی و چه زنگ |
|
تسلیم و رضا باید ورنه سر و سنگ |
|
|
با همت بازباش و با کبر پلنگ |
|
زیبا بگه شکار و پیروز به جنگ |
|
|
کم کن بر عندلیب و طاوس درنگ |
|
کانجا همه آفتست و اینجا همه رنگ |
|
|
برزن به سبوی صحبت نادان سنگ |
|
بر دامن زیرکان عالم زن چنگ |
|
|
با نااهلان مکن تو یک لحظه درنگ |
|
آیینه چو در آب نهی گیرد زنگ |
|
|
چون چنگ خودت بگیرم اندر بر تنگ |
|
وز پردهی عشاق برآرم آهنگ |
|
|
گر زانکه در آبگینه خواهی زد سنگ |
|
در خدمت تو بیایم اینک من و سنگ |
|
|
میگردد این روی جهان رنگ به رنگ |
|
وز پرده همی بیند معشوقهی شنگ |
|
|
این لرزهی دلها همه از معشوقیست |
|
کز عشق ویست نه فلک چون مادنگ |
|
|
یک چند میان خلق کردیم درنگ |
|
ز ایشان بوفا نه بوی دیدیم نه رنگ |
|
|
آن به که نهان شویم از دیدهی خلق |
|
چون آب در آهن و چو آتش در سنگ |
|
|
آنکس که ترا دید و نخندید چو گل |
|
از جان و خرد تهیست مانند دهل |
|
|
گبر ابدی باشد کو شاد نشد |
|
از دعوت ذوالجلال و دیدار رسل |
|
|
آن می که گشود مرغ جانرا پر و بال |
|
دلرها برهانید ز سیری و ملال |
|
|
ساقی عشق است و عاشقان مالامال |
|
از عشق پذیرفته و بر ماست حلال |
|
|
آواز گرفته است خروشان مینال |
|
زیرا شنواست یار و واقف از حال |
|
|
آواز خراشان و گلوی خسته |
|
نالان ز زوال خویش در پیش کمال |
|
|
از عقل دلیل آید و از عشق خلیل |
|
این آب حیات دان و آن آب سبیل |
|
|
در چرخ نیابی تو نشان عاشق |
|
در چرخ درآیی بنشانهای رحیل |
|
|
از من زر و دل خواستی ای مهر گسل |
|
حقا که نه این دارم و نی آن حاصل |
|
|
زر کو زر کی زر از کجا مفلس و زر |
|
دل کو دل کی دل از کجا عاشق و دل |
|
|
اسرار حقیقت نشود حل به سال |
|
نی نیز به درباختن حشمت و مال |
|
|
تا دیده و دل خون نشود پنجه سال |
|
از قال کسی را نبود راه به حال |
|
|
این عشق کمالست و کمالست و کمال |
|
وین نفس خیالست خیالست و خیال |
|
|
این عشق جلالست و جلالست و جلال |
|
امروز وصالست و وصالست و وصال |
|
|
این نکته شنو ز بنده ای نقش چگل |
|
هرچند که راهیست ز دل جانب دل |
|
|
در چشم تو نیستم تو در چشم منی |
|
تو مردم دیدای و من مردم گل |
|
|
پر از عیسی است این جهان مالامال |
|
کی گنجد در جهان قماش دجال |
|
|
شورابهی تلخ تیره دل کی گنجد |
|
چون مشک جهان پر است از آب زلال |
|
|
جانی دارم لجوج و سرمست و فضول |
|
وانگه یاری لطیف و بیصبر و ملول |
|
|
از من سوی یار من رسولست خدای |
|
وز یار بسوی من خدایست رسول |
|
|
چون آمدهای در این بیابان حاصل |
|
چون بیخبران مباش از خود غافل |
|
|
گامی میزن به قدر طاقت منشین |
|
کاسودهی خفته دیر یابد منزل |
|
|
چون دم زدی از مهر رخ یار ای دل |
|
ترتیب دم و قدم نگهدار ای دل |
|
|
خود را به قدم ز غیر او خالی کن |
|
تا دم نزنی بی دم دلدار ای دل |
|
|
حاشا که کند دل به دگر جا منزل |
|
دور از دل من که گردد از عشق خجل |
|
|
چشمم چو شکفت غیر آب تو نخورد |
|
هم سرمهی دیدهای و هم قوت دل |
|
|
الخمر و منالزق ینادیک تعال |
|
واقطع لوصالنا جمیعالاشغال |
|
|
فربا و صفاء و سبقنا الحوال |
|
کی نعتق بالنجدة روحالعمال |
|
|
در خاموشی چرا شوی کند و ملول |
|
خو کن به خموشی که اصولست اصول |
|
|
خود کو خموشی آنکه خمش میخوانی |
|
صد بانک و غریو است و پیامست و رسول |
|
|
در عشق نوا جزو زند آنگه کل |
|
در باغ نخست غوره است آنگه مل |
|
|
اینست دلا قاعده در فصل بهار |
|
در بانگ شود گربه و آنگه بلبل |
|
|
عشقی به کمال و دلربایی به جمال |
|
دل بر سخنو زبان ز گفتن شده لال |
|
|
زین نادرهتر کجا بود هرگز حال |
|
من تشنه و پیش من روان آب زلال |
|
|
عشقی دارم پاکتر از آب زلال |
|
این باختن عشق مرا هست حلال |
|
|
عشق دگران بگردد از حال به حال |
|
عشق من و معشوق مرا نیست زوال |
|
|
عمری به هوس در تک و تاز آمد دل |
|
تا محرم جان دلنواز آمد دل |
|
|
در آخر کار رفت و جان پاک بسوخت |
|
انصاف بده که پاکباز آمد دل |
|
|
عندی جمل و من اشتیاق و فضول |
|
لا یمکن شرحها به کتب و رسول |
|
|
بل انتظر الزمان و الحال یحول |
|
ان یجمع بیننا فتصغی و اقول |
|
|
مردا منشین جز که به پهلوی رجال |
|
خوش باشد آینه به پهلوی صقال |
|
|
یارب چه طرب دارد جان پهلوی جان |
|
آن سنگ بود فتاده پهلوی سفال |
|
|
ممکن ز تو چون نیست که بردارم دل |
|
آن به که به سودای تو بسپارم دل |
|
|
گر من به غم تو نسپارم دل |
|
دل را چکنم بهر چه میدارم دل |
|
|
نومید مشو امید میدار ای دل |
|
در غیب عجایب است بسیار ای دل |
|
|
گر جمله جهان قصد به جان تو کنند |
|
تو دامن دوست را نه بگذار ای دل |
|
|
هم شاهد دیدهای و هم شاهد دل |
|
ای دیده و دل ز نور روی تو خجل |
|
|
گویند از آن هر دو چه حاصل کردی |
|
جز عشق ز عاشقان چه آید حاصل |
|
|
کاچی سازی که روز برفست و وحل |
|
دانی که ز بهر چیست این رسم و عمل |
|
|
یعنی که به صورت او نم و تر، میریست |
|
این در معنی نبات و کاچیست و عسل |
|
|
یا من هوب سیدی و اعلی و اجل |
|
یا من انا عبده و ادنی و اقل |
|
|
حاشاک تملنی و یوشیک تعل |
|
ان لم یکن الوابل بالوصل فطل |
|
|
آمد بت خوش عربدهی میکشیم |
|
بنشست چو یک تنگ شکر در پیشم |
|
|
در بر بنهاد بر بط و ابریشم |
|
وین پرده همی زد که خوش و بیخویشم |
|
|
آمد شد خود به کوی تو میبینم |
|
میل دل و دیده سوی تو میبینم |
|
|
گیرم که همه جرم جهان من کردم |
|
آخر نه جهان بروی تو میبینم |
|
|
آن باده که بر جسم حرامست حرام |
|
بر جان مجرد آن مدامست مدام |
|
|
در ریز مگو که این تمامست تمام |
|
آغاز و تمام ما کدامست کدام |
|
|
آن خوش سخنان که ما بگفتیم به هم |
|
در دل دارد نهفته این چرخ به خم |
|
|
یکروز چو باران کند او غمازی |
|
بر روید سر ماز صحن عالم |
|
|
آنکس که به آب دیدهاش میجویم |
|
در جستن او روان چو آب جویم |
|
|
امروز به گاه آمد و گفتا که سماع |
|
نگذاشت که من دست نمازی شویم |
|
|
آن کس که ببست خواب ما را بستم |
|
یارب تو ببند خواب او را به کرم |
|
|
تا باز چشد مرارت بیخوابی |
|
و اندیشه کند به عقل ارجم ترحم |
|
|
آنم که چو غمخوار شوم من شادم |
|
واندم که خراب گشتهام آبادم |
|
|
آن لحظه که ساکن و خموشم چو زمین |
|
چون رعد به چرخ میرسد فریادم |
|
|
آن وقت آمد که ما به تو پردازیم |
|
مرجان ترا خانهی آتش سازیم |
|
|
تو کان زری میان خاکی پنهان |
|
تا صاف شوی در آتشت اندازیم |
|
|
آنها که به پیش دلستان میکردم |
|
چون بد مستان دست فشان میکردم |
|
|
هرچند ز روی لطف او خوش خندید |
|
آخر بچه روی آنچنان میکردم |
|
|
آواز تو بشنوم خوش آوازه شوم |
|
چون لطف خدا بیحد و اندازه شوم |
|
|
صد بار خریدهای و من ملک توام |
|
یکبار دگر بخر که تا تازه شوم |
|
|
آواز سرافیل طرب میرسدم |
|
از خاک فنا بر آسمان میبردم |
|
|
کس را خبری نیست که بر من چه رسید |
|
زان با خبری که بیخبر میرسدم |
|
|
از باد همه پیام او میشنوم |
|
وز بلبل مست نام او میشنوم |
|
|
این نقش عجب که دیدهام بر در دل |
|
آوازهی آن ز بام او میشنوم |
|
|
از بسکه به نزدیک توام من دورم |
|
وز غایت آمیزش تو مهجورم |
|
|
وز کثرت پیدا شدهگی مستورم |
|
وز صحت بسیار چنین رنجورم |
|
|
از بلبل سرمست نوایی شنوم |
|
وز باد سماع دلربایی شنوم |
|
|
در آب همه خیال یاری بینم |
|
وز گل همه بوی آشنایی شنوم |
|
|
از بهر تو صد بار ملامت بکشم |
|
گر بشکنم این عهد غرامت بکشم |
|
|
گر عمر وفا کند جفاهای ترا |
|
در دل دارم که تا قیامت بکشم |
|
|
از بهر تو گر جان بدهم خوش میرم |
|
وز بندهی بندهی توام خوش میرم |
|
|
دیوانهی آن دو زلف چون زنجیرم |
|
مدهوش دو چشم جادوی کشمیرم |
|
|
از ثور فلک شیر وفا میدوشم |
|
هرچند که از پنجهی او بخروشم |
|
|
هرچند که دوش حلقه بد در گوشم |
|
امشب به خدا که بهتر است از دوشم |
|
|
از چشم تو سحر مطلق آموختهام |
|
وز عشق تو شمع روحافروختهام |
|
|
از حالت من چشم بدان دوخته باد |
|
چون چشم برخسار تو در دوختهام |
|
|
از جوی خوشاب دوست آبی خوردم |
|
خوش کردم و خوش خوردم و خوش آوردم |
|
|
خود را بر جوش آسیابی کردم |
|
تا آب حیات میرود میگردم |
|
|
از خاک در تو چون جدا میباشم |
|
با گریه و ناله آشنا میباشم |
|
|
چون شمع ز گریه آبرو میدارم |
|
چون چنگ ز ناله با نوا میباشم |
|
|
از خویشتن بجستن آرزو میکندم |
|
آزاد نشستن آرزو میکندم |
|
|
در بند مقامات همی بودم من |
|
وان بند گسستن آرزو میکندم |
|
|
از خویش خوشم نی نباشد خوشیم |
|
از خود گرمم نه آب و نی آتشیم |
|
|
چندان سبکم به عشق کاندر میزان |
|
از هیچ کم آیم دو من ار برکشیم |
|
|
از درد همیشه من دوا میبینم |
|
در قهر و جفا لطف و وفا میبینم |
|
|
در صحن زمین به زیر نه طاق فلک |
|
بر هرچه نظر کنم ترا میبینم |
|
|
از روی تو من همیشه گلشن بودم |
|
وز دیدن تو دو دیده روشن بودم |
|
|
من میگفتم چشم بد از روی تو دور |
|
جانا مگر آن چشم بدت من بودم |
|
|
از سوز غم تو آتش میطلبم |
|
وز خاک در تو مفرشی میطلبم |
|
|
از ناخوشی خویش به جان آمدهام |
|
از حضرت تو وقت خوشی میطلبم |
|
|
از شور و جنون رشک جنان را بزدم |
|
ز آشفته دلی راحت جان را بزدم |
|
|
جانیکه بدان زندهام و خندانم |
|
دیوانه شدم چنانکه آن را بزدم |
|
|
از صنع برآیم بر صانع باشم |
|
حاشا که زبون هیچ مانع باشم |
|
|
چون مطبخ حق ز لوت مالامالست |
|
تا چند به آب گرم قانع باشم |
|
|
از طبع ملول دوست ما میدانیم |
|
وز غایت عاشقیش می رنجانیم |
|
|
شرمنده و ترسنده نبرد راهی |
|
تا راه حجاب ماست ما میرانیم |
|
|
از عشق تو گشتم ارغنون عالم |
|
وز زخمهی تو فاش شده احوالم |
|
|
ماننده چنگ شده همه اشکالم |
|
هر پرده که میزنی مرا مینالم |
|
|
از عشق تو من بلند قد میگردم |
|
وز شوق تو من یکی به صد میگردم |
|
|
گویند مرا بگرد او میگردی |
|
ای بیخبران بگرد خود میگردم |
|
|
از مطبخ غمهاش بلا میرسدم |
|
هر لحظه به صد گونه ابا میرسدم |
|
|
بوی جگر سوخته هر دم زدنی |
|
بر مایدهی غم از کجا میرسدم |
|
|
از هرچه که آن خوشست نهی است مدام |
|
تا ره نزند خوشی از این مردم عام |
|
|
ورنه می و چنگ و روی زیبا و سماع |
|
بر خاص حلال گشت و بر عام حرام |
|
|
اسرار ز دست دادمی نتوانم |
|
وانرا بسزا گشاد می نتوانم |
|
|
چیزیست درونم که مرا خوش دارد |
|
انگشت بر او نهادمی نتوانم |
|
|
افتاده مرا عجب شکاری چکنم |
|
واندر سرم افکنده خماری چکنم |
|
|
سالوسم و زاهدم ولیکن در راه |
|
گر بوسه دهد مرا نگاری چکنم |
|
|
المنةالله که به تو پیوستم |
|
وز سلسلهی بند فراقت رستم |
|
|
من بادهی نیستی چنان خوردستم |
|
حز روز ازل تا بابد سرمستم |
|
|
امروز چو حلقه مانده بیرون دریم |
|
با حلقه حریف گشته همچون کمریم |
|
|
چون حلقهی چشم اگر حریف نظریم |
|
باید که ازین حلقهی در درگذریم |
|
|
امروز همه روز به پیش نظرم |
|
او بود از آن خراب و زیر و زبرم |
|
|
از غایت حاضری چنین مهجورم |
|
وز قوت آن بیخبری بیخبرم |
|
|
امروز یکی گردش مستانه کنم |
|
وز کاسهی سر ساغر و پیمانه کنم |
|
|
امروز در این شهر همی گردم مست |
|
میجویم عاقلی که دیوانه کنم |
|
|
امشب که حریف دلبر دلداریم |
|
یارب که چها در دل و در سر داریم |
|
|
یک لحظه گل از چمن همی افشانیم |
|
یک دم به شکرستان شکر میکاریم |
|
|
امشب که حریف مشتری و ماهم |
|
با مهرویان چون شکر همراهم |
|
|
سرمست شراب بزم شاهنشاهم |
|
امشب همه آنست که من میخواهم |
|
|
امشب که شراب جان مدامست مدام |
|
ساقی شه و باده با قوامست قوام |
|
|
اسباب طرب جمله تمامست تمام |
|
ای زندهدلان خواب حرامست حرام |
|
|
امشب که غم عشق مدامست مدام |
|
جام و می لعل با قوامست قوام |
|
|
خون غم و اندیشه حلالست حلال |
|
خواب و هوس خواب حرامست حرام |
|
|
امشب که مه عشق تمامست تمام |
|
دلدار فرو کرده سر از گوشهی بام |
|
|
امشب شب یاد است و سجود است و قیام |
|
چون باده و می خواب حرامست حرام |
|
|
امشب که همی رسد ز دلدار سلام |
|
بر دیده و دل خواب حرامست حرام |
|
|
ماند به سر زلف تو کز بوی خوشت |
|
میآورد عطار ز بیم از در و بام |
|
|
امشب همه شب نشسته اندر حزنم |
|
فردا بروم مناره را کارد زنم |
|
|
خشم آلودست اگرچه با ماست صنم |
|
در چاه رسیدهام ولی بیرسنم |
|
|
اندر طلب دوست همی بشتابم |
|
عمرم به کران رسید و من در خوابم |
|
|
گیرم که وصال دوست در خواهم یافت |
|
این عمر گذشته را کجا دریابم |
|
|
انگورم و در زیر لگد میگردم |
|
هر سوی که عشق میکشد میگردی |
|
|
گفتیکه به گرد من چرا میگرد |
|
گرد تو نیم به گرد خود میگردم |
|
|
از دوستیت خون جگر را بخورم |
|
این مظلمه را تا به قیامت ببرم |
|
|
فردا که قیامت آشکار گردد |
|
تو خون طلبی و من برویت نگرم |
|
|
ای از تو برون ز خانهها جای دلم |
|
وی تلخی رنجهات حلوای دلم |
|
|
ما را ز غمت شکایتی نیست ولیک |
|
خوش آیدم آنکه بشنوی وای دلم |
|
|
ای بانگ رباب از تو تابی دارم |
|
من نیز درون دل ربابی دارم |
|
|
بر مگذر ساعتی بیا و بنشین |
|
مهمان شو گوشهی خرابی دارم |
|
|
ای جان و جهان و جان و جهان گم کردم |
|
ای ماه زمین و آسمان گم کردم |
|
|
می بر کف من منه بنه بر دهنم |
|
کز مستی تو راه دهان گم کردم |
|
|
ای دوست شکارم و شکاری دارم |
|
بیکارنم و بس شگرف کاری دارم |
|
|
گفتی سر سر بریدن من داری |
|
آری دارم نگار آری دارم |
|
|
ای دل چو بهر خسی نشینی چکنم |
|
وز باغ مدام گل نچینی چکنم |
|
|
عالم همه از جمال او روشن شد |
|
تو دیده نداری که ببینی چکنم |
|
|
ای دل ز جهانپان چرا داری بیم |
|
حق محسن و منعم و کریمست و رحیم |
|
|
تیر کرمش ز شصت احسان قدیم |
|
در حاجت بنده میکند موی دو نیم |
|
|
ای راحت و آرامگه پیوستم |
|
تا روی تو دیدم ز حوادث رستم |
|
|
در مجلس تو گر قدحی بشکستم |
|
صد ساغر زرین بخرم بفرستم |
|
|
ای عشق که هستی به یقین معشوقم |
|
تو خالق مطلقی و من مخلوقم |
|
|
بر کوری منکران که بدخواهانند |
|
بالا ببرم بلند تا عیوقم |
|
|
ای نرگس پر خواب ربودی خوابم |
|
وی لالهی سیراب ببردی آبم |
|
|
ای سنبل پرتاب ز تو درتابم |
|
ای گوهر کمیاب ترا کی یابم |
|
|
این گردش را ز جان خود دزدیدم |
|
پیش از قالب به جان چنین گردیدم |
|
|
گویند مرا صبر و سکون اولیتر |
|
این صبر و سکون را به شما بخشیدم |
|
|
با تو قصص درد و فغان میگویم |
|
ور گوش ببندی پنهان میگویم |
|
|
دانستهام اینکه از غمم شاد شوی |
|
چندین غم دل با تو از آن میگویم |
|
|
با درد بساز چون دوای تو منم |
|
در کس منگر که آشنای تو منم |
|
|
گر کشته شوی مگو که من کشته شدم |
|
شکرانه بده که خونبهای تو منم |
|
|
باز آمدم و برابرت بنشستم |
|
احرامِ طواف گردِ کویت بستم |
|
|
هر پیمانی که بیتو با خود بستم |
|
چون روی تو دیدم همه را بشکستم |
|
|
بازآمد و بازآمد ره بگشاییم |
|
جویان دلست دل بدو بنماییم |
|
|
ما نعرهزنان که آن شکارت ماییم |
|
او خنده کنان که ما ترا میپاییم |
|
|
با سرکشی عشق اگر سرد آرم |
|
بالله به سوگند که بس سر دارم |
|
|
روزیکه چو منصور کنی بردارم |
|
هردم خبری آرد از آن سردارم |
|
|
باغی که من از بهار او بشکفتم |
|
بشکفت و نمود هرچه من میگفتم |
|
|
با ساغر اقبال چو کرد او جفتم |
|
سرمست شدم سر بنهادم خفتم |
|
|
بالای سر ار دست زند دو دستم |
|
ای دلبر من عیب مکن سرمستم |
|
|
از چنبرهی زمانه بیرون جستم |
|
وز نیک و بد و سود و زیان وارستم |
|
|
با ملک غمت چرا تکبر نکنم |
|
وز غلغلهات چرا جهان پر نکنم |
|
|
پیش کرم کفت چو دریا کف بود |
|
چون از کف تو کفش پر از در نکنم |
|
|
بخروشیدم گفت خموشت خواهم |
|
خاموش شدم گفت خروشت خواهم |
|
|
برجوشیدم گفت که نی ساکن باش |
|
ساکن گشتم گفت بجوشت خواهم |
|
|
بر بوی تو هر کجا گلی دیدستم |
|
بوئیدستم سرشک باریدستم |
|
|
در هر چمنی که دیدهام سروی را |
|
بر یاد قد تو پاش بوسیدستم |
|
|
بر بوی وفا دست زنانت باشم |
|
در وقت جفا دست گرانت باشم |
|
|
با این همه اندیشه کنانت باشم |
|
تا حکم تو چیست آنچنانت باشم |
|
|
بر زلف تو گر دست درازی کردم |
|
والله که حقیقت نه مجازی کردم |
|
|
من در سر زلف تو بدیدم دل خویش |
|
پس با دل خویش عشقبازی چو کردم |
|
|
بر شاه حبش زنیم و بر قیصر روم |
|
پیشانی شیر برنویسیم رقوم |
|
|
ما آهن لشکر سلیمان خودیم |
|
جز در کف داود نگردیم چو موم |
|
|
بر میکده وقف است دلم سرمستم |
|
جان نیز سبیل جام میکردستم |
|
|
چون جان و دلم همی نمیپیوستند |
|
آن هر دو بوی دادم از غم رستم |
|
|
بر یاد لبت لعل نگین میبوسم |
|
آنم چو بدست نیست این میبوسم |
|
|
دستم چو بر آسمان تو مینرسد |
|
میآرم سجده و زمین میبوسم |
|
|
بوی دهن تو از چمن میشنوم |
|
رنگ تو ز لاله و سمن میشنوم |
|
|
این هم چو نباشدم لبان بگشایم |
|
تا نام تو میگوید و من میشنوم |
|
|
بهر تو زنم نوا چو نی برگیرم |
|
کوی تو گذر کنم چو پی برگیرم |
|
|
چندین کرم و لطف که با من کردی |
|
اندر دو جهان دل از تو کی برگیرم |
|
|
بیدف بر ما میا که ما در سوریم |
|
برخیز و دهل بزن که ما منصوریم |
|
|
مستیم نه مست بادهی انگوریم |
|
از هرچه خیال کردهای ما دوریم |
|
|
بیرون ز دو کون من مرادی دارم |
|
بیشادیها روان شادی دارم |
|
|
بگشای بخنده آن لبان خود را |
|
زیرا ز گشاد آن گشادی دارم |
|
|
بیکار شدم ای غم عشقت کارم |
|
در بیکاری تخم وفا میکارم |
|
|
من صورت وصل میتراشم شب و روز |
|
با خاطر چون تیشه مگر نجارم |
|
|
بیگانه مگیرید مرا زین کویم |
|
در کوی شما خانهی خود میجویم |
|
|
دشمن نیم ارچند که دشمن رویم |
|
اصلم ترکست اگرچه هندی گویم |
|
|
بیگاه شد وز بیگهی من شادم |
|
امشب قنق است یار فرخزادم |
|
|
روز و شب دیگر است در عشق مرا |
|
من زین شب و زین روز برون افتادم |
|
|
تا آتش و آب عشق بشناختهام |
|
در آتش دل چو آب بگداختهام |
|
|
مانند رباب دل بپرداختهام |
|
تا زخمهی زخم عشق خوش ساختهام |
|
|
تا ترک دل خویش نگیری ندهم |
|
وانچت گفتم تا نپذیری ندهم |
|
|
حیلت بگذار و خویشتن مرده مساز |
|
جان و سر تو که تا نمیری ندهم |
|
|
تا جان دارم بندهی مرجان توام |
|
دل جمع از آن زلف پریشان توام |
|
|
ای نای بنال مست افغان توام |
|
وی چنگ خمش مشو که مهمان توام |
|
|
تا چند بهر زه چون غباری گردم |
|
گه بر سر که گه سوی غاری گردم |
|
|
تا چند چو طفل بر نگاری گردم |
|
یک چند گهی بگرد یاری گردم |
|
|
تا چند چو دف دست ستمهات خورم |
|
یا همچو رباب زخم غمهات خورم |
|
|
گفتی که چو چنگ در برت بنوازم |
|
من نای تو نیستم که دمهات خورم |
|