| | | | | | |
|
ما قد ترا بندهتر از سرو روانیم |
|
ما خد ترا سغبهتر از عقل و روانیم |
|
|
بی روی تو لب خشکتر از پیکر تیریم |
|
با موی تو دل تیرهتر از نقش کمانیم |
|
|
بیرون ز رخ و زلف تو ما قبله نداریم |
|
بیش از لقب و نام تو توحید نخوانیم |
|
|
در ره روش عقل تو ما کهتر عقلیم |
|
وز پرورش لفظ تو ما مهتر جانیم |
|
|
از تقویت جزع تو خردیم و بزرگیم |
|
وز تربیت عقل تو پیریم و جوانیم |
|
|
در کوی امید تو و اندر ره ایمان |
|
از نیستی و هستی بر بسته میانیم |
|
|
یک بار برانداز نقاب از رخ رنگین |
|
تا دل به تو بخشیم و خرد بر تو فشانیم |
|
|
وز نیز درین پرده جمال تو ببینیم |
|
شاید که بر امید تو این مایه توانیم |
|
|
گر ز آتش عشق تو چو شمع از ره تحقیق |
|
سوزیم همی خوش خوش تا هیچ نمانیم |
|
|
تا از رخ چون روز تو بی واسطهی کسب |
|
چون ماه ز خورشید فلک مایه ستانیم |
|
|
ما را غرض از خدمت تو جز لب تو نیست |
|
نه در پی جانیم نه در بند جهانیم |
|
|
شاید که شب و روز همه مدح تو گوییم |
|
در نامهی اقبال همه نام تو خوانیم |
|
|
زان باده که خواجه از کف اقبال تو خوردست |
|
درده تو سنایی را چون کشتهی آنیم |
|
|
فرخنده حکیمی که در اقلیم سنایی |
|
بگذشت ز اندازهی خوبی و ندانیم |
|