| | | | | | |
|
نینی به ازین باید با دوست وفا کردن |
|
یا نی کم ازین باید آهنگ جفا کردن |
|
|
یا زشت بود گویی در کیش نکورویان |
|
یک عهد به سر بردن یک قول وفا کردن |
|
|
هم گفتن و هم کردن از سوختگان آید |
|
باز از چه شما خامان ناگفتن و ناکردن |
|
|
باور نکنم قولت زیرا که ترا در دل |
|
یک بادیه ره فرقست از گفتن تاکردن |
|
|
حاصل نبود کس را از عشق تو در دنیا |
|
جز نامه سیه کردن جز عمر هبا کردن |
|
|
خود یاد ندارد کس از زلف تو و چشمت |
|
یک تار عطا دادن یک تیر خطا کردن |
|
|
از بلطمعی تا کی بوسی به رهی دادن |
|
وز بلعجبی تا کی گوشی به ریا کردن |
|
|
تا چند به طراری ما را به زبان و دل |
|
یک باره بلی گفتن صد باره بلا کردن |
|
|
تا چند به چالاکی ما را به قبول و رد |
|
یک ماه رهی خواندن یکسال رها کردن |
|
|
گر فوت شود روزی بد عهدی یک روزه |
|
واجب شمری او را چون فرض قضا کردن |
|
|
گر بوسهای اندیشم بر خاک سر کویت |
|
صد شهر طمع داری در وقت بها کردن |
|
|
در مجمع بت رویان تو بوسه دریغی خود |
|
یا رسم بتان نبود از بوسه سخا کردن |
|
|
یا خوب نباید شد تا هم تو رهی هم ما |
|
ورنه چو شدی باری خوبی به سزا کردن |
|
|
یا فتنه نباید شد تا کس نشود فتنه |
|
ورنه چو شدی جانا این قاعده نا کردن |
|
|
هر لحظه یکی دون را صد «طال بقا» گویی |
|
زیشان چه به کف داری زین «طال بقا» کردن |
|
|
چون هست سنایی را اقبال و سنا از تو |
|
واجب نبود او را مهجور سنا کردن |
|
|
با این ادب و حرمت حقا که روا نبود |
|
سودای شما پختن صفرای شما کردن |
|