| | | | | | |
|
ای سه بوسش به آدمی ناژی |
|
زن تو راستست و تو کاژی |
|
|
از بغیضان جام و باخرزی |
|
وز عوانان ملین و باژی |
|
|
از خسیسی که هستی ای ملعون |
|
بر ... زن چو ماکیان کاژی |
|
|
از ستاره همه ربایی گوشت |
|
ای زنت روسبی غلیواژی |
|
|
به شعر اندرت مردم خواندم ای خر |
|
که تا کارم ز تو گیرد فروغی |
|
|
خطی نارایجم دادی و شاید |
|
دروغی را چه آید جز دورغی |
|
|
روی من شد چو زر و دیده چو سیم |
|
از پی بخششت ای خواجه علی |
|
|
رسم آن سیم بر دیدهی من |
|
چون خداییست بر معتزلی |
|
|
زشتم خواندی و راست گفتی |
|
من نیز بگویم ار نجوشی |
|
|
من زشت بهم تو خوب ایرا |
|
من شاعرم و تو ... فروشی |
|
|
خسرو از مازندران آید همی |
|
یا مسیح از آسمان آید همی |
|
|
یا ز بهر مصلحت روحالامین |
|
سوی دنیا زان جهان آید همی |
|
|
یا سکندر با بزرگان عراق |
|
سوی شرق از قیروان آید همی |
|
|
«ریگ آموی و درازی راه او |
|
زیر پامان پرنیان آید همی» |
|
|
«آب جیحون از نشاط روی دوست |
|
اسب ما را تا میان آید همی» |
|
|
رنج غربت رفت و تیمار سفر |
|
«بوی یار مهربان آید همی» |
|
|
این از آن وزنست گفته رودکی |
|
«یاد جوی مولیان آید همی» |
|