مثنوی معنوی/از خداوند ولی‌التوفیق در خواستن توفیق رعایت ادب در همه حالها و بیان کردن وخامت زیان‌های بی‌ادبی
از خداوند ولی التوفیق در خواستن توفیق رعایت ادب در همه حالها و بیان کردن وخامت ضررهای بی‌ادبی
| از خدا جوییم توفیق ادب | بی‌ادب محروم شد از لطف رب | |||||
| بی‌ادب تنها نه خود را داشت بد | بلکه آتش در همه آفاق زد | |||||
| مایده از آسمان در می‌رسید | بی‌صداع و بی فروخت و بی‌خرید | ۸۰ | ||||
| در میان قوم موسی چند کس | بی‌ادب گفتند کو سیر و عدس | |||||
| منقطع شد نان و خوان از آسمان | ماند رنج زرع و بیل و داسمان | |||||
| باز عیسی چون شفاعت کرد حق | خوان فرستاد و غنیمت بر طبق | |||||
| باز گستاخان ادب بگذاشتند | چون گدایان زَلّها برداشتند | |||||
| لابه کرده عیسی ایشان را که این | دایمست و کم نگردد از زمین | ۸۵ | ||||
| بدگمانی کردن و حرص‌آوری | کفر باشد پیش خوان مهتری | |||||
| زآن گدارویان نادیده ز آز | آن در رحمت بر ایشان شد فراز | |||||
| ابر بر ناید پی منع زکات | وز زنا افتد وبا اندر جهات | |||||
| هر چه بر تو آید از ظلمات و غم | آن ز بی‌باکی و گستاخیست هم | |||||
| هر که بی‌باکی کند در راه دوست | ره‌زن مردان شد و نامرد اوست | ۹۰ | ||||
| از ادب پر نور گشتست این فلک | وز ادب معصوم و پاک آمد ملک | |||||
| بد ز گستاخی کسوف آفتاب | شد عزازیلی ز جرأت ردّ باب | |||||