| | | | | | |
|
کشتن آن مرد بر دست حکیم |
|
نه پی اومید بود و نه ز بیم |
|
|
او نکشتش از برای طبع شاه |
|
تا نیامد امر و الهام اله |
|
|
آن پسر را کش خضر ببرید حلق |
|
سر آن را در نیابد عام خلق |
|
|
آنک از حق یابد او وحی و جواب |
|
هرچه فرماید بود عین صواب |
|
|
آنک جان بخشد اگر بکشد رواست |
|
نایبست و دست او دست خداست |
|
|
همچو اسمعیل پیشش سر بنه |
|
شاد و خندان پیش تیغش جان بده |
|
|
تا بماند جانت خندان تا ابد |
|
همچو جان پاک احمد با احد |
|
|
عاشقان آنگه شراب جان کشند |
|
که به دست خویش خوبانشان کشند |
|
|
شاه آن خون از پی شهوت نکرد |
|
تو رها کن بدگمانی و نبرد |
|
|
تو گمان بردی که کرد آلودگی |
|
در صفا غش کی هلد پالودگی |
|
|
بهر آنست این ریاضت وین جفا |
|
تا بر آرد کوره از نقره جفا |
|
|
بهر آنست امتحان نیک و بد |
|
تا بجوشد بر سر آرد زر زبد |
|
|
گر نبودی کارش الهام اله |
|
او سگی بودی دراننده نه شاه |
|
|
پاک بود از شهوت و حرص و هوا |
|
نیک کرد او لیک نیک بد نما |
|
|
گر خضر در بحر کشتی را شکست |
|
صد درستی در شکست خضر هست |
|
|
وهم موسی با همه نور و هنر |
|
شد از آن محجوب تو بی پر مپر |
|
|
آن گل سرخست تو خونش مخوان |
|
مست عقلست او تو مجنونش مخوان |
|
|
گر بدی خون مسلمان کام او |
|
کافرم گر بردمی من نام او |
|
|
میبلرزد عرش از مدح شقی |
|
بدگمان گردد ز مدحش متقی |
|
|
شاه بود و شاه بس آگاه بود |
|
خاص بود و خاصهی الله بود |
|
|
آن کسی را کش چنین شاهی کشد |
|
سوی بخت و بهترین جاهی کشد |
|
|
گر ندیدی سود او در قهر او |
|
کی شدی آن لطف مطلق قهرجو |
|
|
بچه میلرزد از آن نیش حجام |
|
مادر مشفق در آن دم شادکام |
|
|
نیم جان بستاند و صد جان دهد |
|
آنچ در وهمت نیاید آن دهد |
|
|
تو قیاس از خویش میگیری ولیک |
|
دور دور افتادهای بنگر تو نیک |
|