| | | | | | |
|
لیک گر باشد طبیبش نور حق |
|
نیست از پیری و تب نقصان و دق |
|
|
سستی او هست چون سستی مست |
|
که اندر آن سستیش رشک رستمست |
|
|
گر بمیرد استخوانش غرق ذوق |
|
ذره ذرهش در شعاع نور شوق |
|
|
وآنک آنش نیست باغ بیثمر |
|
که خزانش میکند زیر و زبر |
|
|
گل نماند خارها ماند سیاه |
|
زرد و بیمغز آمده چون تل کاه |
|
|
تا چه زلت کرد آن باغ ای خدا |
|
که ازو این حلهها گردد جدا |
|
|
خویشتن را دید و دید خویشتن |
|
زهر قتالست هین ای ممتحن |
|
|
شاهدی کز عشق او عالم گریست |
|
عالمش میراند از خود جرم چیست |
|
|
جرم آنک زیور عاریه بست |
|
کرد دعوی کین حلل ملک منست |
|
|
واستانیم آن که تا داند یقین |
|
خرمن آن ماست خوبان دانهچین |
|
|
تا بداند کان حلل عاریه بود |
|
پرتوی بود آن ز خورشید وجود |
|
|
آن جمال و قدرت و فضل و هنر |
|
ز آفتاب حسن کرد این سو سفر |
|
|
باز میگردند چون استارها |
|
نور آن خورشید ازین دیوارها |
|
|
پرتو خورشید شد وا جایگاه |
|
ماند هر دیوار تاریک و سیاه |
|
|
آنک کرد او در رخ خوبانت دنگ |
|
نور خورشیدست از شیشهی سه رنگ |
|
|
شیشههای رنگ رنگ آن نور را |
|
مینمایند این چنین رنگین بما |
|
|
چون نماند شیشههای رنگرنگ |
|
نور بیرنگت کند آنگاه دنگ |
|
|
خوی کن بیشیشه دیدن نور را |
|
تا چو شیشه بشکند نبود عمی |
|
|
قانعی با دانش آموخته |
|
در چراغ غیر چشم افروخته |
|
|
او چراغ خویش برباید که تا |
|
تو بدانی مستعیری نیفتا |
|
|
گر تو کردی شکر و سعی مجتهد |
|
غم مخور که صد چنان بازت دهد |
|
|
ور نکردی شکر اکنون خون گری |
|
که شدست آن حسن از کافر بری |
|
|
امة الکفران اضل اعمالهم |
|
امة الایمان اصلح بالهم |
|
|
گم شد از بیشکر خوبی و هنر |
|
که دگر هرگز نبیند زان اثر |
|
|
خویشی و بیخویشی و سکر وداد |
|
رفت زان سان که نیاردشان به یاد |
|
|
که اضل اعمالهم ای کافران |
|
جستن کامست از هر کامران |
|
|
جز ز اهل شکر و اصحاب وفا |
|
که مریشان راست دولت در قفا |
|
|
دولت رفته کجا قوت دهد |
|
دولت آینده خاصیت دهد |
|
|
قرض ده زین دولت اندر اقرضوا |
|
تا که صد دولت ببینی پیش رو |
|
|
اندکی زین شرب کم کن بهر خویش |
|
تا که حوض کوثری یابی به پیش |
|
|
جرعه بر خاک وفا آنکس که ریخت |
|
کی تواند صید دولت زو گریخت |
|
|
خوش کند دلشان که اصلح بالهم |
|
رد من بعد التوی انزالهم |
|
|
ای اجل وی ترک غارتساز ده |
|
هر چه بردی زین شکوران باز ده |
|
|
وا دهد ایشان بنپذیرند آن |
|
زانک منعم گشتهاند از رخت جان |
|
|
صوفییم و خرقهها انداختیم |
|
باز نستانیم چون در باختیم |
|
|
ما عوض دیدیم آنگه چون عوض |
|
رفت از ما حاجت و حرص و غرض |
|
|
ز آب شور و مهلکی بیرون شدیم |
|
بر رحیق و چشمهی کوثر زدیم |
|
|
آنچ کردی ای جهان با دیگران |
|
بیوفایی و فن و ناز گران |
|
|
بر سرت ریزیم ما بهر جزا |
|
که شهیدیم آمده اندر غزا |
|
|
تا بدانی که خدای پاک را |
|
بندگان هستند پر حمله و مری |
|
|
سبلت تزویر دنیا بر کنند |
|
خیمه را بر باروی نصرت زنند |
|
|
این شهیدان باز نو غازی شدند |
|
وین اسیران باز بر نصرت زدند |
|
|
سر برآوردند باز از نیستی |
|
که ببین ما را گر اکمه نیستی |
|
|
تا بدانی در عدم خورشیدهاست |
|
وآنچ اینجا آفتاب آنجا سهاست |
|
|
در عدم هستی برادر چون بود |
|
ضد اندر ضد چون مکنون بود |
|
|
یخرج الحی من المیت بدان |
|
که عدم آمد امید عابدان |
|
|
مرد کارنده که انبارش تهیست |
|
شاد و خوش نه بر امید نیستیست |
|
|
که بروید آن ز سوی نیستی |
|
فهم کن گر واقف معنیستی |
|
|
دم به دم از نیستی تو منتظر |
|
که بیابی فهم و ذوق آرام و بر |
|
|
نیست دستوری گشاد این راز را |
|
ورنه بغدادی کنم ابخاز را |
|
|
پس خزانهی صنع حق باشد عدم |
|
که بر آرد زو عطاها دم به دم |
|
|
مبدع آمد حق و مبدع آن بود |
|
که برآرد فرع بیاصل و سند |
|