| | | | | | |
|
شد محمد الپ الغ خوارزمشاه |
|
در قتال سبزوار پر پناه |
|
|
تنگشان آورد لشکرهای او |
|
اسپهش افتاد در قتل عدو |
|
|
سجده آوردند پیشش کالامان |
|
حلقهمان در گوش کن وا بخش جان |
|
|
هر خراج و صلتی که بایدت |
|
آن ز ما هر موسمی افزایدت |
|
|
جان ما آن توست ای شیرخو |
|
پیش ما چندی امانت باش گو |
|
|
گفت نرهانید از من جان خویش |
|
تا نیاریدم ابوبکری به پیش |
|
|
تا مرا بوبکر نام از شهرتان |
|
هدیه نارید ای رمیده امتان |
|
|
بدرومتان همچو کشت ای قوم دون |
|
نه خراج استانم و نه هم فسون |
|
|
بس جوال زر کشیدندش به راه |
|
کز چنین شهری ابوبکری مخواه |
|
|
کی بود بوبکر اندر سبزوار |
|
یا کلوخ خشک اندر جویبار |
|
|
رو بتابید از زر و گفت ای مغان |
|
تا نیاریدم ابوبکر ارمغان |
|
|
هیچ سودی نیست کودک نیستم |
|
تا به زر و سیم حیران بیستم |
|
|
تا نیاری سجده نرهی ای زبون |
|
گر بپیمایی تو مسجد را به کون |
|
|
منهیان انگیختند از چپ و راست |
|
که اندرین ویرانه بوبکری کجاست |
|
|
بعد سه روز و سه شب که اشتافتند |
|
یک ابوبکری نزاری یافتند |
|
|
ره گذر بود و بمانده از مرض |
|
در یکی گوشهی خرابه پر حرض |
|
|
خفته بود او در یکی کنجی خراب |
|
چون بدیدندش بگفتندش شتاب |
|
|
خیز که سلطان ترا طالب شدست |
|
کز تو خواهد شهر ما از قتل رست |
|
|
گفت اگر پایم بدی یا مقدمی |
|
خود به راه خود به مقصد رفتمی |
|
|
اندرین دشمنکده کی ماندمی |
|
سوی شهر دوستان میراندمی |
|
|
تختهی مردهکشان بفراشتند |
|
وان ابوبکر مرا برداشتند |
|
|
سوی خوارمشاه حمالان کشان |
|
میکشیدندش که تا بیند نشان |
|
|
سبزوارست این جهان و مرد حق |
|
اندرین جا ضایعست و ممتحق |
|
|
هست خوارمشاه یزدان جلیل |
|
دل همی خواهد ازین قوم رذیل |
|
|
گفت لا ینظر الی تصویرکم |
|
فابتغوا ذا القلب فیتدبیر کم |
|
|
من ز صاحبدل کنم در تو نظر |
|
نه به نقش سجده و ایثار زر |
|
|
تو دل خود را چو دل پنداشتی |
|
جست و جوی اهل دل بگذاشتی |
|
|
دل که گر هفصد چو این هفت آسمان |
|
اندرو آید شود یاوه و نهان |
|
|
این چنین دل ریزهها را دل مگو |
|
سبزوار اندر ابوبکری بجو |
|
|
صاحب دل آینهی ششرو شود |
|
حق ازو در شش جهت ناظر بود |
|
|
هر که اندر شش جهت دارد مقر |
|
نکندش بیواسطهی او حق نظر |
|
|
گر کند رد از برای او کند |
|
ور قبول آرد همو باشد سند |
|
|
بیازو ندهد کسی را حق نوال |
|
شمهای گفتم من از صاحبوصال |
|
|
موهبت را بر کف دستش نهد |
|
وز کفش آن را به مرحومان دهد |
|
|
با کفش دریای کل را اتصال |
|
هست بیچون و چگونه و بر کمال |
|
|
اتصالی که نگنجد در کلام |
|
گفتنش تکلیف باشد والسلام |
|
|
صد جوال زر بیاری ای غنی |
|
حق بگوید دل بیار ای منحنی |
|
|
گر ز تو راضیست دل من راضیم |
|
ور ز تو معرض بود اعراضیم |
|
|
ننگرم در تو در آن دل بنگرم |
|
تحفه او را آر ای جان بر درم |
|
|
با تو او چونست هستم من چنان |
|
زیر پای مادران باشد جنان |
|
|
مادر و بابا و اصل خلق اوست |
|
ای خنک آنکس که داند دل ز پوست |
|
|
تو بگویی نک دل آوردم به تو |
|
گویدت پرست ازین دلها قتو |
|
|
آن دلی آور که قطب عالم اوست |
|
جان جان جان جان آدم اوست |
|
|
از برای آن دل پر نور و بر |
|
هست آن سلطان دلها منتظر |
|
|
تو بگردی روزها در سبزوار |
|
آنچنان دل را نیابی ز اعتبار |
|
|
پس دل پژمردهی پوسیدهجان |
|
بر سر تخته نهی آن سو کشان |
|
|
که دل آوردم ترا ای شهریار |
|
به ازین دل نبود اندر سبزوار |
|
|
گویدت این گورخانهست ای جری |
|
که دل مرده بدینجا آوری |
|
|
رو بیاور آن دلی کو شاهخوست |
|
که امان سبزوار کون ازوست |
|
|
گویی آن دل زین جهان پنهان بود |
|
زانک ظلمت با ضیا ضدان بود |
|
|
دشمنی آن دل از روز الست |
|
سبزوار طبع را میراثی است |
|
|
زانک او بازست و دنیا شهر زاغ |
|
دیدن ناجنس بر ناجنس داغ |
|
|
ور کند نرمی نفاقی میکند |
|
ز استمالت ارتفاقی میکند |
|
|
میکند آری نه از بهر نیاز |
|
تا که ناصح کم کند نصح دراز |
|
|
زانک این زاغ خس مردارجو |
|
صد هزاران مکر دارد تو به تو |
|
|
گر پذیرند آن نفاقش را رهید |
|
شد نفاقش عین صدق مستفید |
|
|
زانک آن صاحب دل با کر و فر |
|
هست در بازار ما معیوبخر |
|
|
صاحب دل جو اگر بیجان نهای |
|
جنس دل شو گر ضد سلطان نهای |
|
|
آنک زرق او خوش آید مر ترا |
|
آن ولی تست نه خاص خدا |
|
|
هر که او بر خو و بر طبع تو زیست |
|
پیش طبع تو ولی است و نبیست |
|
|
رو هوا بگذار تا بویت شود |
|
وان مشام خوش عبرجویت شود |
|
|
از هوارانی دماغت فاسدست |
|
مشک و عنبر پیش مغزت کاسدست |
|
|
حد ندارد این سخن و آهوی ما |
|
میگریزد اندر آخر جابجا |
|